Na ślubie syna druhna czuła się upokorzona, dopóki ojciec panny młodej nie powiedział jej prawdy…

Margaret Hastings wzięła głęboki oddech przed szklanym wejściem do sali balowej Sterling Heights i poprawiła zużyty pasek torebki. Jej suknia, niegdyś w kolorze kości słoniowej, a teraz obwisła od starości i niezliczonych napraw, została starannie naprawiona poprzedniego dnia. Każda nić, którą wszyła, przypominała jej o życiu spędzonym na szorowaniu podłóg, prasowaniu ubrań i przygotowywaniu posiłków, na które nigdy tak naprawdę nie było jej stać, a wszystko po to, by zapewnić swojemu jedynemu synowi, Oliverowi, możliwości, na które ona sama nigdy nie będzie miała szans. Dziś jednak nie było mowy o trudnościach. Dziś Oliver żenił się z miłością swojego życia.

Zawsze była z niego dumna. Od nocnych prac domowych po wakacyjne prace, żeby opłacić studia, Margaret poświęciła się całkowicie, by dać Oliverowi lepszą przyszłość, niż sama kiedykolwiek zaznała. Teraz, stojąc w swojej skromnej sukience, poczuła dreszcz oczekiwania… i strachu.

Gdy tylko weszła do wielkiej sali balowej, jej niepokój się nasilił. Kryształowe żyrandole lśniły nad głowami, rzucając swoje odbicia na polerowaną marmurową posadzkę. Goście, ubrani w eleganckie suknie i nienaganne smokingi, krążyli wśród gości, popijając szampana z delikatnych kieliszków. Gospodyni z przyciskiem do papieru podeszła i obrzuciła Margaret ledwo skrywanym, podejrzliwym spojrzeniem.

„Przepraszam, proszę pani” – zaczęła ostrożnie kobieta – „czy jest pani tu pracownikiem?”

Policzki Margaret pokryły się rumieńcem. „Nie, jestem matką Olivera” – odpowiedziała cicho, ale stanowczo.

Gospodyni zawahała się przez chwilę, po czym wskazała na stolik w rogu lady z delikatesami. „Jest, hm, ciszej” – powiedziała z uprzejmym uśmiechem.

Margaret skinęła głową, próbując ukryć szorstkość swojej uwagi. Usiadła wśród personelu śniadaniowego, mocno ściskając torbę. Oliver pomachał do niej z drugiego końca sali, ale wkrótce w rozmowę wciągnęła go jego nowa żona, Gabrielle Sinclair, i jej rodzina.

Kiedy Gabrielle zobaczyła Margaret zbliżającą się do stołu głównego, jej wyraz twarzy stwardniał. „Och, już tu jest? To dopilnuj, żeby została z obsługą do rozpoczęcia kolacji” – wyszeptała do konsultanta ślubnego.

Usta Margaret zacisnęły się. Opadła na oparcie krzesła, udając niewidzialność. Ale kiedy zaczęło się danie główne, serce jej zamarło na widok stołu „Rodziny Pana Młodego” w połowie pustego. Przygotowała się, wstała i podeszła.

Goście zaczęli szemrać, gdy podeszła. Gabrielle zmrużyła oczy, jej głos był ostry, ale opanowany. „Proszę pani, ten stolik jest zarezerwowany dla bliskiej rodziny”.

Margaret uniosła brodę. „Jestem częścią rodziny, kochanie. Jestem matką Olivera”.

Zanim Gabrielle zdążyła zareagować, Margaret chwyciła krzesło, ale Gabrielle gwałtownie je odsunęła. Margaret potknęła się i upadła na marmurową podłogę, a jej torebka zapełniła się monetami i chusteczkami. W pokoju zapadła cisza.

Oliver zamarł z uniesionym widelcem. Margaret mrugała przez łzy, a jej policzki płonęły upokorzeniem. Wtedy głośny, władczy głos przełamał napięcie.

“Margaret Hastings?”