Pobiegłam do szpitala, żeby odwiedzić mojego syna na oddziale intensywnej terapii, ale tuż przed drzwiami pielęgniarka nagle złapała mnie za rękę i szepnęła: „Schowaj się i nie mów ani słowa, zaufaj mi”. Kilka minut później to, co usłyszałam i zobaczyłam przez szparę w drzwiach, uświadomiło mi, dlaczego niemal straciłam moje dziecko na zawsze.

A obok jego łóżka, trzymając go za rękę z delikatnością, która – jak teraz wiedziałam – była czystym teatrem, stała ona.

Scarlet wyglądała nieskazitelnie jak zwykle – jej brązowe włosy były perfekcyjnie ułożone, makijaż dyskretny, ale elegancki, kremowa sukienka, która prawdopodobnie kosztowała więcej niż mój czynsz, zielone oczy, które uważałem za piękne, a teraz widziałem w nich oczy węża.

Kiedy mnie zobaczyła, jej wyraz twarzy natychmiast się zmienił. Oczy napełniły się łzami, usta zadrżały. Przyłożyła dłoń do piersi, jakby powstrzymywała szloch.

„Doris” – powiedziała łamiącym się głosem i nawet wstała, żeby mnie przytulić.

Zmusiłem się, by przyjąć ten uścisk, objąć ją ramionami, poczuć jej ciepłe ciało przy moim i nie myśleć, że to samo ciało chłodno zaplanowało śmierć mojego syna. Jej drogie perfumy wypełniły moje nozdrza. Pachniały kwiatami i kłamstwami.

„Dziękuję, że przyszedłeś” – wyszeptała mi w ramię. „Wiem, że musiałeś jechać dwoma autobusami. Wiem, że to długa droga, ale potrzebowałam cię tutaj. Robert cię potrzebuje”.

Kłamca. Cholerny kłamca.

Nie potrzebowała mnie tutaj. Wezwała mnie tylko dla zachowania pozorów, żeby nikt nie podejrzewał, że po jego śmierci trzymała jego matkę z daleka.

Delikatnie odsunąłem się od niej, ocierając łzy, które były zupełnie prawdziwe, nawet jeśli ona myślała, że ​​wynikały z niewłaściwych powodów.

„Co się stało?” zapytałem, a mój głos zabrzmiał dokładnie tak, jak powinien: przerażony, zdezorientowany, zdesperowany.

Scarlet westchnęła dramatycznie i usiadła z powrotem obok łóżka, wracając do roli oddanej żony.

„Był w biurze. Według jego kolegów, nagle bardzo zbladł. Zaczął się pocić. Skarżył się na ból w klatce piersiowej i miał trudności z oddychaniem. Podejrzewali zawał serca. Natychmiast wezwali karetkę.”

Zatrzymała się, ocierając łzę, która była zapewne tak samo sztuczna, jak wszystko inne w niej.

Lekarze mówią, że jego serce jest bardzo słabe, że jest bardzo zestresowany i że nie dba o siebie. Mówiłem mu tysiąc razy, żeby zwolnił, że pieniądze nie są warte więcej niż zdrowie. Ale wiesz, jaki on jest, uparty jak osioł, jak wtedy, gdy był dzieckiem, jak sądzę.

Ten komentarz był jak haczyk. Próbowała nawiązać ze mną kontakt, sprawić, żebym poczuła, że ​​jesteśmy drużyną, że oboje kochamy tego mężczyznę i chcemy dla niego jak najlepiej.

Cóż za idealna aktorka. Cóż za przekonujący potwór.

„Co mówią lekarze?” – zapytałem, podchodząc bliżej do łóżka i biorąc drugą dłoń Roberta. Była zimna, za zimna. Jego palce nie reagowały na mój dotyk.

„Następne 48 godzin jest kluczowe. Jeśli się obudzi i nie będzie miał uszkodzeń mózgu, z czasem i dzięki leczeniu będzie mógł wyzdrowieć”.

Jeśli się obudzi.

Znów te słowa, ale tym razem wypowiedziane z jej ust z udawanym smutkiem, który wywołał u mnie mdłości.

„Ale mówili też” – kontynuowała, a jej głos zniżył się do niższego, bardziej intymnego tonu, jakby dzieliła się ze mną sekretem – „że istnieje ryzyko, że się nie obudzi albo że się obudzi, ale nie będzie już taki sam. Nazywają to uszkodzeniem funkcji poznawczych. Że może nie być już w stanie pracować, że może potrzebować stałej opieki”.

Przygotowywała mnie. Przygotowywała grunt na jego śmierć, żebym już miała w głowie, że to możliwe, że lekarze przed tym ostrzegali, żeby kiedy to nastąpi, nikt niczego nie kwestionował.

Zagryzłem wargi tak mocno, że poczułem smak krwi w ustach. Ale nie mogłem wybuchnąć. Nie mogłem ujawnić tego, co wiedziałem. Musiałem dalej grać.

„To niemożliwe” – wyszeptałam, pozwalając, by mój głos naprawdę się załamał. „On jest taki młody. Ma przed sobą całe życie. Tyle jeszcze do zrobienia”.

Scarlet skinęła uroczyście głową, ocierając kolejną niewidzialną łzę.

„Wiem. Dlatego nieustannie się modlę. Dlatego poprosiłem ojca Thomasa, żeby przyszedł jutro i udzielił mu błogosławieństwa, na wszelki wypadek”.

Na wszelki wypadek.

Na wypadek, gdyby umarł tak, jak zaplanowała. Na wypadek, gdyby trucizna w końcu zadziałała. Na wypadek, gdyby nikt nie zauważył na czas.

Ale ktoś to zauważył. Leticia to zauważyła. I ja też to wiedziałem. I nie zamierzaliśmy do tego dopuścić.

„Czy mogę zostać z nim na chwilę sam na sam?” – zapytałem, mając nadzieję, że się zgodzi. Potrzebowałem chwili wytchnienia od jej toksycznej obecności. Potrzebowałem odetchnąć, bez jej perfum, które by mnie obezwładniały.

Scarlet zawahała się. Na jej twarzy dostrzegłam cień nieufności, ledwie na sekundę, zanim znów przybrała maskę wyrozumiałej synowej.

„Oczywiście. Idę po kawę. Chcesz coś? Może gorącej herbaty?”

Pokręciłem głową.

„Chcę tylko porozmawiać z moim synem.”

She nodded and left the room with elegant steps, closing the door softly behind her.

As soon as she was out, I collapsed onto the bed, hugging Robert with all the care in the world so as not to disconnect any wires.

“Forgive me,” I whispered against his hair that smelled of hospital and illness. “Forgive me for not realizing sooner. Forgive me for not protecting you. But I swear on everything I hold dear that I’m not going to let her win. I’m going to get you through this, my love. I’m going to save you, even if it’s the last thing I do in this life.”

I kissed his forehead with infinite tenderness, feeling the cold, sweaty skin under my lips. His eyelids trembled slightly, as if somewhere deep in his unconsciousness he could hear me, as if a part of him knew that his mother was there, fighting for him, as she always had.

I dried my tears and sat up just as the door opened again.

But it wasn’t Scarlet.

It was Leticia, pushing a cart with medications. She gave me an almost imperceptible nod. There was news.

“Mrs. Doris,” she said in a professional voice, playing her role perfectly. “Could you come with me for a moment? Dr. Stevens wants to speak with you about your son’s condition. It will only take a few minutes.”

I nodded and followed her out of the room, walking down the hallway to a small, empty consultation room. As soon as she closed the door, her expression changed completely. She was no longer the kind, professional nurse. She was a warrior with crucial information.

“We found it,” she said without preamble. “Dr. Stevens analyzed the IV bag and found traces of warfarin. It’s a very powerful anticoagulant. In controlled doses, it’s used medically, but in the quantities we found, it’s designed to cause internal hemorrhaging.”

The room spun around me. Warfarin, anticoagulant, internal hemorrhaging.

My son was bleeding to death slowly from the inside, and no one had seen it until now.

“It was not prescribed for him,” Leticia continued in a tense voice. “Someone added it to the IV after it was prepared. And there’s more. We checked the security cameras from the last 24 hours. There are three moments when Scarlet enters the room alone when there’s no nurse nearby. In two of those instances, she is clearly seen manipulating the IV bag. We have visual evidence.”

My heart was pounding so hard I could hear it in my ears.

We had proof. Real proof. Not just the audio recording, but also physical evidence and video.

“Did you call the police yet?” I asked in a choked voice.

Leticia shook her head.

“Dr. Stevens is doing that right now. But there’s a problem. Scarlet has legal rights as his wife. If she suspects anything, she can leave before the police arrive. She can destroy evidence. She can contact her lawyer and prepare a defense. We need to keep her here without her suspecting anything until the officers arrive.”

“How long?”

“Twenty minutes. Half an hour maximum. The nearest station is 10 minutes away, but they have to prepare the order, come with specialized detectives. You have to go back in there and act like nothing happened. Keep her busy. Keep her talking. Do whatever it takes.”

Twenty minutes. Half an hour.

An eternity when you’re acting in front of someone who planned to kill your son.

But I could do it. I had to do it.

“There’s something else,” Leticia said and took out her phone again. “While checking the cameras, we found this. It’s from three days ago.”

She showed me a video recorded in black and white. It was Scarlet in the hospital parking lot talking on the phone. There was no audio, but I could see her body language. She was relaxed, almost happy. She was smiling. At one point, she even laughed.

“A woman whose husband is gravely ill doesn’t laugh like that in the hospital parking lot,” Leticia said with disgust. “We asked the tech department to try to read her lips or recover audio from the environment, but it’s difficult. However, there’s a moment when she looks directly toward a nearby camera without knowing it’s there, and you can clearly read what she says.”

She paused the video at that exact moment and zoomed in on the image. Scarlet was saying something and even though there was no sound, it was perfectly clear on her lips.

Soon I’ll be free.

“Soon I’ll be free.”

Three words that confirmed everything, that sealed her fate. That proved this wasn’t worried love, but cold calculation.

“This will also be given to the police,” Leticia said, putting away the phone. “It’s more ammunition, more evidence that this was premeditated, planned, executed with full awareness of what she was doing.”

I nodded, feeling something inside me harden. I was no longer just the desperate mother. I was no longer the foolish old woman who had been manipulated for years. I was someone new, someone stronger, someone willing to do whatever was necessary to protect her son.

“I’m going back,” I said with a firmness that surprised even myself. “I’m going to keep her there. And when the police arrive, I want to be present. I want to see her face when she realizes she lost. That her whole performance was in vain. That the stupid old woman wasn’t so stupid after all.”

Leticia smiled for the first time since all this had begun.

“You are stronger than you think, Doris. Your son is lucky to have you.”

Those words filled me with something I hadn’t felt in a long time. Pride, purpose, power.

I returned to the room with measured steps, controlling my breathing, preparing my final performance.

Scarlet had already returned and was sitting in the same position, holding Robert’s hand, looking at him with that false expression of concern that I could now clearly see for what it was.

“Everything all right?” she asked when I entered. “What did the doctor want?”

“Just to check some paperwork,” I lied with surprising ease. “Administrative things, nothing important.”

I sat in the chair on the other side of the bed and looked directly at her. It was time to play my most important role.

“Scarlet, I need to tell you something.”

She looked up, her expression cautious.

“What is it?”

“I’ve been unfair to you.”

The words came out of my mouth like sweet poison.

“All these years I’ve been cold, distant. I know you felt it. I know you’ve tried to get close to me and I’ve rejected you again and again.”

I saw her eyes widen with genuine surprise. This wasn’t what she expected.

“That’s not true,” she started to say, but I interrupted her.