Ponieważ MĄŻ I PANI, JEGO TEŚCIOWA WYPUKLI MNIE I MOJE 3-DNIOWE DZIECKO W ŚNIEŻYCĘ…

Każda rocznica.

Za każdym razem bardzo ostrożnieem się wpasować w ich świat, być godnym odpowiedzialnym Sterling.

To był żart.

Chloe poszłaa moją siostrę.

Prosty srebrny łańcuszek z małą zawieszką, która dotarła do moich matki.

To było jedyne, co mi po niej.

„O, co żartować?” Chloe prychnęła.

„Twoja cenna rodzinna pamiątka?”

Omijam mu to wyrwać.

Gwałtownie cofnąłem rękę i poczułem ból w brzuchu.

„Nie dotykaj tego. To jedyna rzecz, jaką mam po matce.”

Victoria uderza mnie mocno w twarz.

Dźwięk odbił się echem w cichej szpitalnej sali.

Doktor Miller sapnął.

„To napaść. Dzwonię po ochronę.”

Głos Jamesa był ostry.

„Jesteśmy chronieni w szpitalu Davenport Memorial. Moja rodzina chronia przed wschodnim. Dzwońcie, do kogo należy uciec”.

Co nie jest istotne, czego nie wiadomo z nich nie wiedzieli, to, że szpital został narażony na atak mojego dziadka.

Właśnie leczyli mnie w szpitalu, w leczeniu swojej rodziny.

Jessica wpadła do pokoju.

„Co tu się, czy cholery, dzieje się?”

Przybyli na miejscu ochroniarze ze szpitala, ale wyglądali na zdezorientowanych.

Darowizna Jamesa przekazała mu władzę.

Nie wiem, co robić.

Wiktoria rzuciła nas papierami rozwodowymi.

„Podpisz je teraz, albo opieka społeczna zabierze ci dziecko jutro rano. Mamy lekarzy, którzy twierdzą, że jesteś niestabilny. Nigdy jej już nie spotkasz”.

Podano środki przeciwbólowe i kobietom przerażonym.

Ból odczuwalny był nie do zniesienia.

Pokój wirował.

„Proszę” – odpowiedziałam. „Proszę, nie zabieram mi dziecka”.

Ręce tak mi się trzęsły, że doprowadziły do ​​​​zastosowania się do długopisu, ale do zamieszkaniam.

Sophia pochyliła się i szepnęła mi do ucha swoim gorącym oddechem.

„Naprawdę jest to możliwe, że ktoś taki jak ty może być sterlinga? Jesteś nikim i zawsze będziesz nikim”.

Wiktoria następuje chłodno i triumfalnie.

„Jesteś zwolniony. Przyjdź jutro do rezydencji, zabierz swoje śmieci, a potem zniknij na zawsze”.

I tak po prostu zniknęli.

Upadłam na sieć, cała zalana łzami.

Całe moje ciało się trzęsło.

Jessica mnie trzymała.

„Wzywamy je. To jest przymusowe. Zmuszają cię.”

„Nie” – wyszeptałam. „Oni mają prawników i pieniądze pieniędzy. Ja nie mam nic. Chcę tylko, aby moje dziecko było bezpieczne”.

Doktor Miller wyjęła telefon.

Nie, aby ktoś mógł usłyszeć całą rozprawę.

Nie ogranicza, że ​​jej zawód wymaga od niej poważnego zastosowania, a ona traktowała swój bardzo poważnie.

„Dokumentuję to” – powiedziała cicho. „To, co oni robią, to znęcanie się”.

Ale byłem tak załamany, że nie obchodziło mnie to.

„To nic nie da. Oni zawsze wygrywają.”

Ale to ogółby duże, choć o tym pomyślałem później.

W tym momencie jeszcze nie ustalono.

Następnego ranka, 15 lutego, udarem Ubera i pojechałem do rezydencji Sterlingów w społecznej dzielnicy.

Nie mamy pieniędzy na własnym samochodzie.

Ethan kontrolował każdy grosz w trakcie naszego małżeństwa.

Mała Charlotte leżała w szpitalnym foteliku samochodowym, owiniętym kocykiem.

Wyglądała tak malutko, tak zmarłie.

W wieku 3 dni jej życie było już istnym bałaganem.

Dwór górował przed nami.

Klasyczny przykład architektury, który z każdego punktu i każdego okna krzyczał „starymi pieniędzmi”.

Mieszkałem tam przez 3 lata i ani przez jeden dzień nie czułem się tam jak w domu.

Nadal Mój klucz.

Kiedy weszliśmy, wszyscy służyli, których zaatakowałem za miłych, unikali mojego wyszukiwania.

Niektórzy nawet mogli się szyderczo.

Okazało się, że wszystkie moje rzeczy były już spakowane.

Wrzucono je do worków na śmieci przy wejściu, jakby był śmieci.

Drżącymi członkami rodziny, którzy weszli do swojego pokoju.

Nie, to nie była sypialnia główna.

Ethan i nigdy się tym nie dzieliliśmy.

Zawsze spałem w części służbowej z tyłu domu, bo nigdy nie byłem członkiem rodziny.

Wszystko zostawić.

Moje ubrania były przemoczone z fontanny i zniszczone.

Moje książki zostały podarte.

Strony rozłożone na drugie.

Zdjęcia mojej mamy spłonęły w kominku.

Nadal czułym zapachem popiołu.

Biżuteria mojej matki zniknęła.

Chloe w głównej sypialni, ubrana w ten strój.

To był perłowy naszyjnik mojej mamy.

Jedna rzecz, którą ceniłem bardziej niż inne pojęcie na tym świecie.

„O, ta stara rzecz?” Chloe zaśmiała się i stworzyła sobie zdjęcie.

„W każdym przypadku będzie mnie lepiej., nie zgubione.”

Kiedy ostatni raz przeszedłem przez rezydencję, wspomnienia uderzyły mnie z siłą tony cegieł.

Podczas pierwszego święta Dziękczynienia Victoria pokazała mi ukryte gości, podczas gdy rodzina jadła.

Kiedy wystąpiłem, powiedział:

„Służąca nie jada z rodziną, kochanie.”

Ethan nic nie powiedział.

Na gali charytatywnej w drugim roku za pożyczoną pomoc, bo nie jest dostępna.

Wiktoria powiedziała mi, ich nie zawstydzała, trzymała się z tyłu i nie rozmawiała z nikim ważnym.

James daje mi szatnię, podczas gdy Khloe bawi się z nami, trzymając swoje markowe sukienki.

Trzeci rok świąt Bożego Narodzenia.

Sterlingowie otrzymali prezenty warte dziesięć dolarów.

Prezent od Ethana dla mnie?

Odkurzacz.

Wszyscy wybuchli śmiechem.

Wiktoria wiedziała,

„Przynajmniej teraz, jeśli chodzi o wyszukiwanie.”

Trzy lata upokorzeń, jedno po drugim.

Spakowałem się, udało mi się uciec, zrobić małe walizki.

Charlotte zaczęła się śmiać.

Trzeba było zmienić pieluchę i ją nakarmić, ale nie wracać gdzie tego potrzeba.

Właśnie wyjdzieć, gdy w interkomie wystąpią głos Victorii.

„Olivio, kochanie, do holu. Już. Wszyscy na ciebie.”

konieczne, jak żołądek podejście mi do stóp.

Główna sala była gigantyczna, z marmurową podłogą, którą musiałem szorować tyle razy.

Z sufitu zwisał kryształowy żyrandol, którego koszt przekroczył roczny dochód ludzi.

Cała rodzina Sterlingów zebrała się tam, jakby był trybunałem, który ma ogłosić mój wyrok.

Wiktoria kontrolująca się w centrum, niczym królowa przewodnicząca swemu dworowi.

Jakub u jej boku, król.

Chloe na schodach z telefonem w dłoni i już nagrywane.

Ethan wystąpił o ścianę i nie był w stanie nawet na mnie.

A Sophia z uśmiechem zwycięstwa wtuliła się w ramię Ethana.

Obok nich znajdują się czterej ochroniarze, których nigdy wcześniej nie było urządzenia.

Wielcy mężczyźni, najemni mięśniacy.

Głos Victorii był lodowaty.

„Zanim odejdziesz i zapomniałem o twoim rozwiązaniu, uklękniesz i przeprosisz za to, że zmarnowałeś trzy lata naszego czasu i uwięziłeś mojego syna z nieślubnym statku”.

Przytuliłem Charlotte głęboko do piersi.

„Nie. Wychodzę. Puść mnie.”

Groźba Jamesa była cicha i śmiertelna.

„Albo uklękniesz, albo dopilnujemy, aby każdy schronisko dla bezdomnych wiedziało, że jesteś niezrównoważonym pedofilem. Opieka społeczna cię dorwie”.

„Nie klęczę.”

Victoria dała znak ochroniarzom.

Wszystko działa zbyt szybko.

Jeden ze strażników złapał mnie za ramiona.

Krzyczałem,

„Proszę, mam dziecko. Proszę, nie rób jej krzywdy”.

Inny strażnik wyrwał Charlotte z moich ramion.

Ból był natychmiastowy i nie do zniesienia.

Szwy po cesarskim cięciu rozerwały się od walki.

ukryte, jak coś ciepłego i wilgotnego przez moje ubranie.

To była krew.

Charlotte krzyczała.

Dziesięć wysokich, noworodkowych płaczów, które oznaczały nieszczęście.

To oznaczało terror.

Chloe transmitowała całe wakacje na żywo.

„Tak się dzieje, gdy poszukiwacze złota zadzierają z niewłaściwą rodziną. Zobacz karmę w akcji”.

Posypały się komentarze.

„Zasłużona na to. Wyrzuć ją na ulicę”.

„Fałszywa mama dziecka”.

500 000 ludzi patrzyło jak mnie niszczą.

Strażnicy ciągnęli mnie po marmurowej.

Być za słabym, uderzać.

Pozostało wystąpić do siebie po operacji, a utrata krwi u mnie zawroty głowy.

Moje ramię uderzające w róg marmurowy z odstraszającym trzaskiem.

konieczności stosowania pomocy w służbie zdrowia.

konieczność wystąpienia zwichnięcia.

Moja siła zaatakowała się o krawędź marmuru.

Amulet odłamał się i potoczył po imprezie.

Służąca do przechowywania jest przechowywana w kieszeni.

W odpowiednim momencie nie nastąpi, że będzie ona dla mnie później ważna.

Krwawiłam, krzyczałam i odpowiedziałam.

Sophia samotna tam i się śmiała.

„Jakie do żałosne. Ethan, serio, zmarnowałeś na trzy lata?”

Głos Ethana brzmiał pusto.

Martwy.

„Po prostu ją stąd zabierzcie.”

Nie miał nawet odwagi, aby uciec się winnym.

Dotarli do masywnych drzwi dębowych, które są dostępne i dostępne.

Na zewnątrz szalała śnieżyca.

Było lodowato.

Z powodu odczuwalnej temperatury zewnętrznej poniżej zera.

Padał tak gęsty śnieg, że nie można było widzieć dalej niż trzy metry przed sobą.

Wiatr wył jak żywy, wściekłe zwierzę.

Z mnie spadają ze schodami.

chronić się zwinąć w kłębek, aby się trzymać, ale trzymaćem twardo.

Pięć kroków.

przebicia z nich było męką.

Siła uderzenia w szerokim spektrum, skutkiem mojego już uszkodzonego ramienia przyjęło na siebie jej ciężar.

Wylądowałem na śniegu na dole, a moja krew była biała ziemia na czerwono.

Moja torba została przeniesiona za, a jej treść została rozrzucona — leki, pieluchy, zmiany na, wszystko, co mi jeszcze zostało na świecie.

przypadek ochroniarza rzucił nas Charlotte.

Ledwo udało mi się ją złapać i przyciągnąć do piersi, przez chroniczne ją przed zimnem.

Chloe krzyknęła z progu:

„Nie wracaj, bo cię aresztujemy za wtargnięcie. Pożegnaj się ze swoim udawanym dzieckiem”.

Ostatnie słowa Victorii przecięły wiatr.

„To tutaj jest miejsce na śmieci.”

Drzwi zatrzasnęły się z hukiem, którego odgłos rozniósł się echem po pustej ulicy.

Siedziałam tam na zamarzniętym śniegu, wszędzie krew, zwichnięte ramię, rana po cesarskim cięciu otwierająca się na nowo.

Krzyki Charlotte stawały się coraz słabsze i było to o wiele gorsze od jej krzyków.

Nie miałem telefonu.

Złamał się jesienią.

Brak pieniędzy.

Bez płaszcza.

Tylko cienki sweterek szpitalny.

Żadnych prawdziwych butów, tylko szpitalne kapcie, które już były przemoczone.

Szczerze myślałam, że Charlotte i ja tam umrzemy.

„Przepraszam bardzo, moja kochana” – wyszeptałem, wkładając ją pod sweter, by podzielić się z nią ciepłem mojego ciała.

„Mamo, próbowałam. Bardzo mi przykro.”

Charlotte zamilkła.

To przerażało mnie bardziej niż cokolwiek innego.

Niemowlęta nie milkną, gdy jest zimno.

Chyba że dzieje się coś bardzo złego.

„Proszę, nie zostawiaj mnie” – błagałem jej wciąż małe ciało.

„Proszę. Jesteś wszystkim, co mam.”

Mój wzrok zaczął się zamazywać.

Zaczęła się hipotermia.

Czułem, jak moje ciało przestaje działać.

Zamknąłem oczy, gotowy puścić.

Potem zobaczyłem światła przecinające śnieg.

Trzy czarne SUV-y pojawiły się niczym duchy pośrodku zamieci.

SUV-y zatrzymały się tuż przede mną.

Drzwi otworzyły się zanim pojazdy całkowicie się zatrzymały.

Z samochodu wysiadł starszy mężczyzna w nienagannym garniturze, trzymając parasol.

Nawet o 3:47 nad ranem, w środku śnieżycy, wyglądał, jakby dopiero co opuścił posiedzenie zarządu.

„Panna Olivia Catherine Hayes” – powiedział.

„Dzięki Bogu, że cię znaleźliśmy.”

Ledwo mogłem mówić.

„Jak? Kto?”

Uklęknął obok mnie na śniegu, niszcząc to, co musiało być bardzo drogim garniturem.

Wydawało się, że go to nie obchodzi.

„Twój dziadek mnie przysłał. Musimy was oboje natychmiast zabrać w bezpieczne miejsce”.

Za nim biegła w naszym kierunku ekipa ratowników medycznych ubranych w uniformy Davenport Global Medical, niosąc koce termiczne i sprzęt medyczny.

„Dziadku” – zdołałem powiedzieć.

Mój dziadek ze strony matki zmarł przed moim urodzeniem.

„Nie mam—”

„Tak, masz. William James Davenport. I musimy cię natychmiast przewieźć do Centrum Medycznego Davenport. Twoja córka jest 10 minut od krytycznej hipotermii”.

Ratownicy medyczni pracowali z profesjonalną sprawnością.

Owinęli Charlotte i mnie kocami termicznymi.

Podali mi kroplówkę do ręki, bo byłem bardzo odwodniony.

Tlen dla Charlotte, ponieważ jej oddech był płytki.

Ktoś unieruchomił mi ramię.

Bandaże uciskowe tamujące krwawienie.

Wsadzili nas do ogrzewanego SUV-a.

Po tak przenikliwym zimnie ciepło wydawało się niebiańskie.

Starszy mężczyzna, o którym wkrótce się dowiedziałem, że ma na imię Richard, siedział z nami w samochodzie i nadzorował całą sytuację.

Mimo zamieci zawodowi kierowcy jechali tak, jakby widzieli doskonale.

Richard rozmawiał przez telefon spokojnym i rzeczowym tonem.