Przyjęcie zaręczynowe mojej siostry. Rodzice jej narzeczonego zapytali mnie, czym się zajmuję. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, mój ojciec uśmiechnął się i powiedział: „Dostarcza zestawy posiłków! Wiecie, te pudełka? Jeździ furgonetką z zakupami”. Skinęli grzecznie głowami i odwrócili się. Kilka minut później zadzwonił telefon ojca jej narzeczonego. Zbladł. „Tak, proszę pana… Jest z nami. Rozumiem”. Rozłączył się, oszołomiony, i wpatrywał się we mnie, jakby nigdy wcześniej mnie nie widział. Ochrona dyplomatyczna.

Mniej struktury. Jakbym spędzał dni, spokojnie prowadząc samochód, bez żadnych zmartwień, zamiast ewoluować w ramach jednej z najbardziej sztywnych struktur hierarchicznych w rządzie.

„To mi odpowiada” – powiedziałem.

Skinęli głowami, najwyraźniej niezainteresowani, i odeszli, żeby znaleźć kogoś ciekawszego do rozmowy.

Sprawdziłem telefon jeszcze raz. 18:47. Nadal nic od Jerry’ego.

Ojciec Prestona znalazł mnie przy stoliku z drinkami około 19:15. Trzymał w ręku szklankę szkockiej i miał lekko zrelaksowaną postawę, co sugerowało, że nie był to jego pierwszy drink.

„Sonia, prawda?” Uśmiechnął się. „Chciałem cię zapytać, ta firma kurierska… jesteś jej właścicielką, czy pracujesz dla dużej firmy?”

„Pracuję dla organizacji” – powiedziałem ostrożnie. „To nie należy do mnie”.

„A podoba ci się to? Jazda, logistyka?”

„Logistyka bywa skomplikowana” – powiedziałem szczerze. „Ale tak, uważam ją za fascynującą”.

Skinął głową i zobaczyłam, jak w myślach kategoryzuje mnie jako nieudaną siostrę Kaye. Miłe, ale nieinteresujące dla naszej rodziny.

„No cóż, dobrze ci tak” – powiedział z tą samą życzliwą protekcjonalnością. „Ważne jest, żeby znaleźć coś, co cię uszczęśliwia, niezależnie od tego, co myślą inni”.

Mój telefon zawibrował w kieszeni. Przeprosiłem i poszedłem w stronę domu, wyjmując telefon.

„Fairchild, mamy problem”. Głos Jerry’ego był napięty. „Konwój Sekretarza brał udział w drobnym incydencie drogowym. Nikt nie został ranny, ale mobilizujemy lokalne zasoby do natychmiastowej koordynacji. Jak szybko możesz dotrzeć do Bethesdy?”

Spojrzałam na przyjęcie w ogrodzie. Kaye siedziała w centrum uwagi, Preston u jej boku, a obie rodziny mieszały się w blasku lampek choinkowych.

„25 minut” – powiedziałem.

„Potrzebujemy 20 osób. Potrzebujemy regionalnego oficera bezpieczeństwa na miejscu, który będzie koordynował działania z lokalnymi organami ścigania i zarządzał obwodem. Oficer prowadzący prosi o natychmiastowe posiłki”.

„Rozumiem. Chodźmy.”

Rozłączyłem się i szybko przeszedłem przez dom, żeby wyjąć z samochodu torbę taktyczną, zawsze gotowy do akcji. Cały niezbędny sprzęt taktyczny trzymam w bagażniku: kamizelkę kuloodporną, broń zapasową, bezpieczny sprzęt łącznościowy, identyfikator. Stare nawyki trudno zwalczyć.

Zmierzałem w stronę samochodu, gdy matka zatrzymała mnie przy drzwiach wejściowych.

„Sonia, dokąd idziesz? Tortu jeszcze nie pokroili.”

„Muszę iść, mamo. Nagły wypadek w pracy.”

„Nagły wypadek w pracy?” Jego twarz ściągnęła się, zakłopotana. „Jaki nagły wypadek może mieć miejsce z zestawami żywnościowymi?”

Nie miałem na to czasu.

„Wyjaśnię później. Powiedz Kaye, że mi przykro.”

Dotarłem do Bethesdy w 18 minut, co mogło wymagać dość luźnej interpretacji przepisów ruchu drogowego. Panował zorganizowany chaos. Policja Metropolitalna odgrodziła dwie ulice. Samochód rezerwowy sekretarza był przestawiany, a oficer prowadzący koordynuje działania z, jak się wydawało, sześcioma różnymi agencjami.

Przekroczyłem granicę, używając swojej odznaki, i spotkałem agenta prowadzącego, kobietę o imieniu Torres, z którą wcześniej współpracowałem.

„Fairchild, dzięki Bogu”. W jej głosie słychać było ulgę. „Potrzebuję cię na północnym obrzeżu, we współpracy z Policją Metropolitalną. Mamy kamery monitoringu i potrzebuję kogoś z uprawnieniami dyplomatycznymi w sprawach bezpieczeństwa, kto będzie zarządzał przepływem informacji”.

Następne 90 minut spędziłem na zarządzaniu sytuacją, koordynowaniu działań z lokalnymi organami ścigania i dbaniu o to, by miejsce pobytu sekretarki nie stało się medialnym cyrkiem. Było to dla mnie rutynowe zadanie, ale wymagało mojego specjalnego upoważnienia i zgody.

Do godziny 21:00 sytuacja została opanowana. Sekretarza zabrano w bezpieczne miejsce, a teren oczyszczono.

Na moim telefonie było 17 nieodebranych połączeń. 12 od mojej mamy i 5 od Kaye.

Po powrocie do domu rodziców odsłuchałem pocztę głosową.

„Sonia, gdzie jesteś? – pyta Kaye. To bardzo niegrzeczne.”

„Sonia, oddzwoń do mnie natychmiast.”

Ostatnia wiadomość Kaye była pełna jadu.

„Nie mogę uwierzyć, że opuściłeś moje przyjęcie zaręczynowe akurat w noc, która miała być moją nocą. Nie mogłeś nawet zostać. Jaki nagły wypadek, jak paczki żywnościowe, może być aż tak ważny?”