Przyjęcie zaręczynowe mojej siostry. Rodzice jej narzeczonego zapytali mnie, czym się zajmuję. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, mój ojciec uśmiechnął się i powiedział: „Dostarcza zestawy posiłków! Wiecie, te pudełka? Jeździ furgonetką z zakupami”. Skinęli grzecznie głowami i odwrócili się. Kilka minut później zadzwonił telefon ojca jej narzeczonego. Zbladł. „Tak, proszę pana… Jest z nami. Rozumiem”. Rozłączył się, oszołomiony, i wpatrywał się we mnie, jakby nigdy wcześniej mnie nie widział. Ochrona dyplomatyczna.

Mama.

Tym razem odpowiedziałem.

„Cześć” powiedziałem.

„Sonia”. Jej głos był ochrypły, jakby nie spała całą noc. „Jesteś… zajęta? No cóż, oczywiście, że jesteś zajęta, ja…”

„Przyjadę samochodem” – powiedziałem. „Mam jakieś dwadzieścia minut”.

Zapadła cisza, taka cisza, którą mógłby przerwać brzęk naczyń, gdybyśmy byli w tej samej kuchni.

„Nie spałam” – powiedziała. „Ciągle słyszałam to w głowie. Sekretarz Stanu. Wymawiająca twoje imię w ten sposób”.

„Jego rolą jest troszczyć się o rodzinę” – powiedziałam. „Nie robi tego dla wszystkich. Byliśmy… pod wrażeniem, wszyscy. Twój ojciec też. Wiesz, że on…” Urwała. „Nie wiedzieliśmy, Sonia”.

„Wiem” – powiedziałem cicho.

„Powinniśmy byli wiedzieć” – powiedziała. „Powinniśmy byli zadać więcej pytań. Myślałam… Myślałam, że unikasz tematu, bo nie jesteś zadowolony. Że wybrałeś sytuację, z której nie możesz się wydostać. Jak niektórzy ludzie, którzy utknęli w pracy bez perspektyw awansu”.

Przypomniały mi się niekończące się tablice awansów, lata spędzone na kolejnych misjach w terenie, miesiące na warcie w strefach wojennych. Żadnego awansu, moja stopa!

„To tak nie działa” – powiedziałem, ale w moim głosie nie było ani krzty złośliwości.

„Rozumiem teraz” – powiedziała. „Wczoraj wieczorem, po twoim wyjściu, twój ojciec skorzystał z komputera. Skontaktował się ze Służbą Bezpieczeństwa Dyplomatycznego. Czytał mi na głos o ambasadorach, śledztwach i… materiałach wybuchowych”. Zaparło jej dech w piersiach. „Czy to… czy to naprawdę twoje życie?”

„Tak” – odpowiedziałem. „Czasami”.

Długo milczała.

„Jestem z ciebie dumna” – powiedziała tak cicho, że ledwo ją słyszałam, zagłuszona warkotem opon. „Nigdy nie powiedziałam tego do końca poprawnie. Ale jestem z ciebie taka dumna”.

Za oczami poczułem pieczenie. Zamrugałem, żeby je odpędzić, obserwując rozpościerającą się przede mną obwodnicę.

„Dziękuję” – powiedziałem.

„I przepraszam” – dodała. „Za incydent z zestawem obiadowym. Za to, że pozwoliłam Kaye tak mówić. Za… wszystko”.

“Mama-“

„Nie proszę cię teraz o wybaczenie” – powiedziała szybko. „Chciałam tylko, żebyś usłyszał to ode mnie, zanim zrobisz… cokolwiek w tym wielkim budynku. Nie chcę, żeby ostatnią rzeczą, jaką o mnie zapamiętasz, było coś głupiego”.

Powoli wypuściłem powietrze.

„Pamiętam, jak mówiłeś mi, że będę dobrym nauczycielem” – powiedziałem. „To nie było głupie”.

„Byłbyś wspaniałym nauczycielem” – powiedziała, śmiejąc się nerwowo. „Ale najwyraźniej jesteś też kimś w rodzaju… co znowu powiedział twój ojciec? Agentem federalnym”.

„Technicznie rzecz biorąc, tak”. Włączyłem kierunkowskaz i skręciłem w lewo. „A mama?”

“Tak?”

„Możesz powiedzieć ludziom” – powiedziałem. „Jeśli chcesz. Nie musisz już opowiadać historii o furgonetce”.

Znów się zaśmiała, tym razem śmiechem nieco bardziej szczerym.

„Och, nie zrobię tego” – powiedziała. „Do południa ukarzę wszystkich naszych wujków i ciocie”.

Oboje wiedzieliśmy, że to zrobi. Moja matka, gdyby chciała, mogłaby przerobić notatkę od doradcy zawodowego na Dziesięć Przykazań.

„A Kaye?” zapytałem, zanim zdążyłem się powstrzymać.

Cisza trwała.

„Przeżywa trudny okres” – powiedziała mama ostrożnie. „Będzie potrzebowała czasu, żeby się uspokoić. Wiesz, jak reaguje, kiedy czuje…”

„Odsłonięty?” – doprecyzowałem.

„Zawstydzona” – powiedziała mama tym dezaprobującym tonem, jakiego nauczyciele używają wobec siebie, gdy dobierają niewłaściwe słowo. „Wiesz, że bardzo dba o wygląd”.

„Zauważyłem to” – powiedziałem krótko.

„Nie próbuję jej usprawiedliwiać” – powiedziała szybko. „Po prostu próbuję wyjaśnić. Ubóstwiała cię, kiedy była mała, wiesz”.

Prawie wybuchnąłem śmiechem.

„Jestem prawie pewien, że jego wspomnienia z naszego dzieciństwa są inne” – powiedziałem.

„Było wiele rzeczy, z którymi nie poradziliśmy sobie dobrze” – powiedziała mama. „Z wami dwojgiem. Może… może mógłbyś z nią porozmawiać. Kiedy będziesz gotowy. Kiedy ona będzie gotowa”.

Na tym właśnie polega bycie profesjonalistą w dziedzinie bezpieczeństwa: na nauce interpretowania pogody tak, jak interpretuje się zjawiska meteorologiczne. Wczoraj w nocy nastąpiła błyskawica. Po niej nastąpiło nadejście powoli przesuwającego się frontu burzowego.

„Zobaczymy” – powiedziałem. „Wracam do garażu. Muszę przejść kontrolę bezpieczeństwa”.

„Dobrze” – powiedziała. „Uważaj na siebie, Sonia”.

„Zawsze” – powiedziałem.