Synowa podarowała mi rejs z nią i moim synem podczas eleganckiej kolacji, podczas której zajmowała mojego syna na parkiecie. Kelnerka wręczyła mi karteczkę z napisem: „Właśnie widziałam, jak dosypała coś do twojego drinka”. Zamieniłam szklanki i patrzyłam, jak synowa sama się upija, a nie ja. 20 minut później bełkotała bzdury, a mój syn patrzył na nią z przerażeniem, pytając, czy potrzebuje lekarza.

„Och, teraz czuje się o wiele lepiej. Jest w cudownym ośrodku opieki, gdzie otrzymuje całą potrzebną pomoc. Jest bardzo spokojny, bardzo pogodny. Wydaje się tam całkiem zadowolony.”

Incydenty powtarzały się z coraz większą częstotliwością. Zdarzało mi się stać w kuchni, nie pamiętając, że tamtędy szłam, trzymając kubek kawy i zastanawiając się, czy zamiast tego planowałam zaparzyć herbatę. Zaczynałam opowiadać historie swojemu odbiciu w lustrze w łazience i w połowie zapominałam, jak się kończą. Kiedyś zgubiłam się, jadąc do banku – trasą, którą pokonywałam setki razy przez lata – i nagle poczułam się tak obco, jakbym wylądowała w innym mieście.

Ale oto, co jest naprawdę pokręcone w całej tej sytuacji. Za każdym razem, gdy coś się działo, za każdym razem, gdy miałam jeden z tych przerażających epizodów, Ava pojawiała się w ciągu kilku godzin. Przychodziła z domową zupą albo świeżo upieczonymi ciasteczkami, zadomowiając się w mojej kuchni, jakby była tam na swoim miejscu, pełna współczucia i troski.

„Biedactwo” – mawiała, mieszając miód w herbacie z taką uwagą. „Takie rzeczy w końcu przytrafiają się każdemu. Ważne, żeby się tym nie stresować. Stres tylko pogarsza sytuację”.

Myślałam, że się mną opiekuje, jako oddana przyszła synowa, która szczerze troszczy się o moje dobro. Okazało się, że po prostu monitorowała swoje dzieło, upewniając się, że trucizna działa dokładnie tak, jak zaplanowano.

Statek wycieczkowy był absolutnie wspaniały, kiedy weszliśmy na pokład w Miami. Lśniące szklane windy i polerowane marmurowe podłogi, niczym pływający pałac zaprojektowany tak, by pozwolić zapomnieć, że otaczają nas tysiące mil oceanu. W holu znajdował się trzypiętrowy wodospad i tyle świeżych kwiatów, że starczyłoby na ślub. Po raz pierwszy od miesięcy poczułam przypływ autentycznego podekscytowania.

Ava piszczała z zachwytu, podskakując na palcach jak dziecko w Disney World.

„Rose, spójrz na to miejsce. Wygląda jak z filmu.”

Chwyciła mnie za ramię, niemal wibrując z entuzjazmu. „Będziemy się świetnie bawić. Już czuję, jak się relaksuję, ale Elliot wydawał się dziwnie przygaszony, gdy przechodziliśmy przez proces meldunkowy. Podczas gdy Ava ożywiona rozmawiała z personelem o rezerwacjach na kolację i godzinach seansów, on stał nieco z boku, przewijając telefon z marsową miną, która pogłębiała się z każdą wiadomością.

„Wszystko w porządku, kochanie?” zapytałam, delikatnie dotykając jego ramienia.

Spojrzał w górę, zaskoczony, jakby zapomniał, że tam jesteśmy. „Och, tak, po prostu sprawy zawodowe. Fuzja z Johnsonem napotyka pewne trudności, a moi partnerzy…”

Pokręcił głową i wsunął telefon do kieszeni. „W porządku. Przecież powinienem być na wakacjach, prawda?”

„Zgadza się” – powiedziała stanowczo Ava, pojawiając się po jego drugiej stronie z kluczami do naszego pokoju. „Żadnej pracy, żadnego stresu, żadnego myślenia o niczym innym, tylko o wspólnej zabawie”.

Wręczyła mi kartę z szerokim uśmiechem. „Rose, mieszkasz niedaleko nas, więc praktycznie będziemy sąsiadkami”.

Pierwszego wieczoru spotkaliśmy się na kolacji w głównej jadalni, miejscu tak eleganckim, że mimo mojej najlepszej sukienki koktajlowej, czułam się niedostatecznie ubrana. Kelnerzy poruszali się jak tancerze. Kryształowe kieliszki odbijały światło niczym maleńkie pryzmaty, a w menu znalazły się dania, których nazw nie potrafiłam nawet poprawnie wymówić.

Elliot starał się być obecny, pytając mnie o plany na następny dzień i komplementując sukienkę Avy. Ale w jego uśmiechu było coś napiętego, napięcie wokół oczu, które przypominało mi, jak wyglądał jako nastolatek, kiedy ukrywał złą ocenę.

„Wyglądasz na zmęczonego, kochanie” – powiedziałam, wyciągając rękę przez stół, żeby uścisnąć mu dłoń. „Jesteś pewien, że dobrze się czujesz?”

„Muszę się po prostu przyzwyczaić do bycia poza biurem” – powiedział. Ale jego śmiech brzmiał wymuszenie.

„To trudniejsze, niż myślałem, żeby całkowicie się odłączyć”.

Po kolacji spacerowaliśmy po pokładzie spacerowym statku, podziwiając, jak księżyc malował srebrzystą ścieżkę na ciemnej wodzie. Ava objęła nas pod rękę, rozmawiając o wszystkich atrakcjach, których chciała spróbować. Ścianka wspinaczkowa, lekcje gotowania, lekcje tańca.

„To idealne” – westchnęła z zadowoleniem. „Tylko we troje, bez rozpraszaczy, bez przerw. Możemy się naprawdę poznać”.

Ale wracając do naszych domków, nie mogłem pozbyć się wrażenia, że ​​coś jest nie tak. Może to przez to, że Elliot ciągle sprawdzał telefon, mimo że byliśmy na środku oceanu i mieliśmy słaby zasięg. Może przez to, że Ava wydawała się wręcz przesadnie entuzjastyczna, jakby udawała szczęście, a nie je czuła.

Później tej nocy, szykując się do snu, usłyszałem głosy z ich sąsiedniej chaty. Ściany były cieńsze, niż się spodziewałem, a ich rozmowa niosła się wyraźnie przez system wentylacyjny. Jego głos był cichy, ale poruszony.

„Nigdy nie omawiałem z tobą tej osi czasu, Avo. To nie było częścią planu”.

Jej głos był wyższy i bardziej natarczywy. „Plany się zmieniają, Elliot. Nie mamy teraz wyboru”.

„To idzie za daleko. Nie czuję się komfortowo z…”

„Od kiedy czujesz się niekomfortowo z powodu czegoś, co przynosi korzyści nam obojgu?”

Potem ich głosy zelżały do ​​szeptów. Ale napięcie było nie do pomylenia. Przycisnąłem ucho do ściany, serce waliło mi jak młotem, próbując wyłowić więcej słów, ale słyszałem tylko natarczywe pomruki i coś, co brzmiało jak szelest papierów.

Następnego ranka wszyscy znów byli uśmiechnięci, zachowując się jak idealna para planująca wspólną, idealną przyszłość. Ava przyniosła mi kawę do łóżka.

„Pomyślałam, że może chciałbyś zacząć dzień spokojnie” – powiedziała słodko.

A Elliot wydawał się bardziej zrelaksowany, pytając o moje plany na dzień i proponując spotkanie na lunch. Ale nie mogłam zapomnieć tego, co usłyszałam. Nie mogłam przestać się zastanawiać, o jakim planie rozmawiali i dlaczego Elliot wydawał się tak niechętny wobec jakiegokolwiek harmonogramu.

Nie miałem pojęcia, że ​​za chwilę odkryję, jak bardzo myliłem się w swoich przeczuciach i w jak wielkim niebezpieczeństwie się znalazłem.

Trzeciego dnia moje epizody dezorientacji stawały się coraz gorsze i zaczynałem wpadać w prawdziwą panikę, myśląc o tym, co dzieje się z moim umysłem. Incydenty nie były już tylko sporadycznymi zanikami świadomości. Były częste, przerażające i całkowicie nieprzewidywalne.

Obudziłem się o trzeciej nad ranem na pokładzie statku, stojąc w piżamie przy relingu, nie pamiętając, kiedy opuściłem kabinę. Ocean rozciągał się bez końca we wszystkich kierunkach, czarny i tajemniczy pod rozgwieżdżonym niebem. I przez kilka przerażających minut nie mogłem sobie przypomnieć, jak się nazywam, nie mówiąc już o tym, jak się tu znalazłem.

Ochroniarz znalazł mnie 20 minut później, wciąż stojącą w koszuli nocnej i kapciach, drżącą w chłodnym nocnym powietrzu.

„Proszę pani, wszystko w porządku?” Jego głos był łagodny, ale zaniepokojony. Ton, jakiego ludzie używają wobec zdezorientowanych starszych osób, które obawiają się, że mogą zrobić coś niebezpiecznego.

„Nic mi nie jest” – odpowiedziałam automatycznie, choć nic w tej sytuacji nie było w porządku. „Po prostu zaczerpnęłam świeżego powietrza”.

„Tutaj jest dość zimno, jak na samą piżamę” – powiedział dyplomatycznie. „Czy mogę cię odprowadzić do kabiny?”

Droga powrotna była upokarzająca. Inni pasażerowie, których mijaliśmy na korytarzach, patrzyli na mnie z mieszaniną litości i dyskomfortu, jaką ludzie okazują, widząc, jak czyjaś godność rozpada się na kawałki w czasie rzeczywistym. Trzymałem głowę wysoko, ale w głębi duszy rozpadałem się na kawałki.

Następnego ranka podczas śniadania Ava była wyjątkowo uważna, krążyła wokół mnie niczym zatroskana pielęgniarka monitorująca stan pacjenta.

„Wyglądasz na wyczerpaną, Rose” – powiedziała z nutą współczucia w głosie, siadając naprzeciwko mnie. „Źle spałaś?”

„Czasami ruch statku może dezorientować.”

„Nic mi nie jest” – powtórzyłem, ale moje ręce trzęsły się, gdy sięgałem po kubek z kawą.

„Przyniosłam ci świeży sok pomarańczowy” – powiedziała, stawiając przede mną wysoką szklankę z promiennym, zachęcającym uśmiechem. „Świeżo wyciśnięty z bufetu. I nie zapomnij o porannych lekach. To takie ważne, żeby trzymać się planu, zwłaszcza gdy nasze codzienne czynności zostają zakłócone”.

Miała oczywiście rację. Brałam te same leki od lat. Tabletki na ciśnienie, suplementy wapnia, łagodny antydepresant, który przepisał mi lekarz po śmierci Richarda. Ale ostatnio wyglądały trochę inaczej, niż pamiętałam. Kształty były subtelnie nieodpowiednie. Kolory nie do końca takie, jakich się spodziewałam.

Kiedy wspomniałem o tym lekarzowi okrętowemu podczas rutynowego badania kontrolnego, Ava skinął głową z lekceważeniem.

„Marki generyczne często różnią się wyglądem, pani Bennett” – wyjaśnił. „Firmy farmaceutyczne zmieniają swoje procesy produkcyjne, stosują różne barwniki, różne powłoki. Dopóki kupuje się je w tej samej aptece, nie ma się czym martwić”.

Wtedy to miało sens. Dlaczego miałbym wątpić w lekarza?

Ava zaczęła też nosić moją torebkę podczas naszych codziennych wycieczek po statku, twierdząc, że chce pomóc, bo ostatnio wydawałam się trochę rozkojarzona. Taka troskliwa z jej strony, taka wyrozumiała. Zajmowała się moim kluczem do pokoju, moimi kartami kredytowymi, a nawet balsamem do ust, organizując wszystko w taki sprawny sposób, że czułam się zaopiekowana, a nie poniżona.

„Skup się na tym, żeby dobrze się bawić” – mawiała ciepło. „Pozwól mi zająć się szczegółami”.

Tego popołudnia, kiedy ona i Elliot byli w spa na masażach dla par, postanowiłem odpocząć w swojej kabinie. Ale kiedy leżałem na wąskim łóżku, wpatrując się w sufit i słuchając odległych odgłosów śmiechu z tarasu basenowego, w mojej głowie wciąż odtwarzały się fragmenty ich szeptanej rozmowy. Omówiona linia czasu, plan, który najwyraźniej przynosił korzyści im obojgu, sposób, w jaki Elliot zdawał się opierać temu, na co naciskała Ava. A potem była jej uwaga o wujku, o tym, jak swobodnie wspomniała o jego problemach z pamięcią i jak zadowolony wydawał się w ośrodku opieki.

Coś w tej całej historii wydawało się wyuczone, jakby opowiadała ją już wiele razy, wielu różnym osobom. Próbowałam odepchnąć te myśli, przekonywać samą siebie, że jestem paranoiczką i podejrzliwą osobą, bo moja jasność umysłu się pogarsza. Ale wątpliwości wciąż wracały, uporczywe jak woda szukająca szczelin w tamie.

Coś się ze mną działo, coś wykraczającego poza normalne starzenie się i zaczynałam podejrzewać, że to nie jest do końca naturalne.

Jednak to, czego dowiedziałem się później, zmieniło wszystko, co myślałem, że wiem o ludziach, którym najbardziej ufam.