Tata usunął moje portfolio programistyczne w noc przed rozmową o pracę marzeń. „Kobiety nie potrafią programować, przestańcie nas ośmieszać” – powiedział. Mama się zgodziła: „Technologia jest dla prawdziwych mężczyzn, takich jak twój brat”. NIE MIALI POJĘCIA, CO ZROBIŁEM

“Zgoda.”

Zwrócił się do mnie.

„Lacy, jestem gotów zaoferować ci stanowisko starszego programisty z pensją początkową w wysokości 175 000 dolarów, premią za podpisanie umowy w wysokości 50 000 dolarów oraz opcjami na akcje” – powiedział. „Będziesz pracować bezpośrednio z naszym zespołem ds. komunikacji satelitarnej, a my wdrożymy twój algorytm optymalizacji trajektorii w ciągu pierwszego kwartału”.

Poczułam, że łzy zaczynają mi płynąć.

„Tak” – powiedziałem. „Tak. Zdecydowanie tak.”

„Jest jeszcze jedna sprawa” – powiedział Morrison, a jego wyraz twarzy stał się poważniejszy. „Twoi rodzice i brat popełnili wiele przestępstw – zniszczenie mienia, kradzież własności intelektualnej, usiłowanie oszustwa i potencjalnie wymuszenie w związku z tą ofertą darowizny. Mamy prawny obowiązek zgłosić próbę przekupstwa. Czy jesteś na to przygotowany?”

Myślałem o wszystkich latach, w których wmawiano mi, że nie jestem wystarczająco dobry, nie jestem wystarczająco logiczny, nie jestem wystarczająco męski, żeby odnieść sukces w branży technologicznej.

„Tak” – powiedziałem. „Muszą ponieść konsekwencje”.

Sandra się uśmiechnęła.

„Dobrze” – powiedziała. „A teraz porozmawiajmy o dacie rozpoczęcia pracy i zajmijmy się papierkową robotą. Witaj w Space Forward, Lacy”.

Gdy kończyliśmy, asystent Morrisona zapukał do drzwi.

„Panie Morrison, Tyler Peterson jest tutaj na wywiad o 13:00.”

Morrison spojrzał na mnie.

„Chcesz zostać?” – zapytał. „Ukryty w pokoju obserwacyjnym. Może ci się przydać.”

Może to było drobiazgowe, ale chciałem to zobaczyć.

„Tak” – powiedziałem.

Zza lustra weneckiego obserwowałem Tylera wchodzącego do tej samej sali konferencyjnej, z której właśnie wyszedłem. Miał na sobie źle dopasowany garnitur i obficie się pocił. Morrison i Sandra zachowywali się profesjonalnie, dając mu tę samą szansę, którą dali mi.

„Panie Peterson, czy może pan wyjaśnić swój algorytm optymalizacji trajektorii?” – zapytała Sandra.

„Wykorzystuje sztuczną inteligencję, aby satelity docierały tam, gdzie powinny” – powiedział Tyler. „Algorytm jest bardzo złożony. Mnóstwo matematyki i kodowania”.

„Czy możesz napisać na tablicy prostą funkcję pokazującą, jak obliczyć prędkość orbitalną?” – zapytał Morrison.

Tyler stał przy tablicy przez całą minutę, zanim napisał:

V = D / T

„To jest podstawowa prędkość” – powiedziała delikatnie Sandra. „Prędkość orbitalna wymaga uwzględnienia sił grawitacyjnych. Możesz nam pokazać to obliczenie?”

Reakcją Tylera było narysowanie okręgu podpisanego „Ziemia” i strzałki podpisanej „satelita porusza się szybko”.

Rozmowa zakończyła się po piętnastu minutach. Morrison powiedział Tylerowi, że się z nim skontaktują, ale jego wniosek został przekazany do działu prawnego z powodu podejrzeń o plagiat.

Tyler opuścił budynek ze łzami w oczach, a ja poczułem mieszankę satysfakcji i współczucia. Wychowano go w przekonaniu, że zasługuje na wszystko, choć na to nie zapracował, a rzeczywistość okazała się surowa.

Tego popołudnia wróciłem do mieszkania z Sarah, Davidem i Marcusem. Zamówiliśmy pizzę, żeby to uczcić, ale wiedziałem, że walka jeszcze się nie skończyła.

Na moim telefonie było trzydzieści siedem nieodebranych połączeń od rodziców i Tylera. Wiadomości głosowe zmieniały się z gniewnych na groźne, a potem błagalne.

Marcus ustawił kamerę w moim salonie.

„Powinniśmy udokumentować, co się stanie później” – powiedział. „To może być ważne dla twojego bezpieczeństwa – i dla filmu dokumentalnego”.

O czwartej moi rodzice znów przyjechali bez zaproszenia, ale tym razem byłam gotowa. Był z nimi Tyler, z twarzą czerwoną i opuchniętą od płaczu. Poprosiłam Sarę i Davida, żeby zostali jako świadkowie, a Marcus kontynuował filmowanie.

„Zniszczyłeś przyszłość Tylera!” – ryknął tata, gdy tylko otworzyłem drzwi. „Morrison go upokorzył!”

„Tyler zniszczył swoją przyszłość próbując ukraść moją pracę” – odpowiedziałem spokojnie.

Mama płakała, tusz do rzęs spływał jej po policzkach.

„Jak mogłeś zrobić to swojej rodzinie?” szlochała. „Wychowaliśmy cię, wspieraliśmy”.

„Wczoraj wieczorem próbowałeś zniszczyć moją karierę” – powiedziałem. „Usunąłeś lata pracy. Popełniłeś przestępstwa”.

Tyler zrobił krok naprzód, a jego zwykła arogancja została zastąpiona desperacją.

„Musisz to naprawić” – powiedział. „Powiedz Morrisonowi, że skłamałeś. Że kod był mój. Stracę wszystko, jeśli to wyjdzie na jaw”.

„Ten kod nigdy nie był twój” – powiedziałem. „Nie możesz stracić czegoś, czego nigdy nie miałeś”.

Twarz taty zrobiła się fioletowa.

„Jeśli tego nie naprawisz, nie będziesz już naszą córką” – powiedział. „Wydziedziczymy cię. Zostaniesz wykreślona z testamentu, z rodziny, ze wszystkiego”.

„Zgadzam się” – powiedziałem. I mówiłem poważnie.

Wtedy odezwała się dziewczyna Tylera, Jennifer. Stała na korytarzu tak cicho, że zapomniałem o jej obecności.

„Mam już dość toksyczności w tej rodzinie” – powiedziała.

Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na nią.

Jennifer weszła do mojego mieszkania, wyciągając laptopa. Była drobna, miała miłe oczy, ktoś, kto zawsze wydawał się nieśmiały na spotkaniach rodzinnych i nigdy się nie odzywał, chyba że ktoś go o to poprosił. Tyler przedstawił ją jako sekretarkę w „jakiejś firmie technologicznej”.

„Muszę wam coś powiedzieć” – powiedziała Jennifer spokojnym głosem. „Nie jestem sekretarką. Jestem inżynierem oprogramowania w Microsoft. Jestem nim od ośmiu lat. Mam tytuł magistra z Carnegie Mellon”.

Tylerowi opadła szczęka.

„Co? Ale powiedziałeś…”

„Nie, Tyler” – powiedziała. „Mówiłeś. Powiedziałeś wszystkim, że jestem sekretarką, bo nie mogłeś znieść randkowania z kobietą, która zarabiała więcej od ciebie i lepiej od ciebie znała się na technologii”.

Jennifer otworzyła laptopa i wyciągnęła folder zatytułowany DOWODY.

„Przez ostatni rok dokumentowałam wszystko” – powiedziała. „Tyler, w Peterson Construction podawałeś mój kod jako swój własny. Ten „rewolucyjny” system, który pokazałeś ojcu? Napisałam go, żeby ci pomóc, bo mnie błagałeś. Powiedziałem, że stracisz pracę, jeśli czegoś nie dostarczysz”.

Odwróciła laptopa w stronę taty.

„Panie Peterson, pański syn od lat kradnie pracę kobietom” – powiedziała. „Nie tylko Lacy. Nie tylko mnie. Ale także kobietom pracującym na kontrakcie i młodszym pracownikom w pańskiej firmie. Mam e-maile, porównania kodów, znaczniki czasu – wszystko”.

Tata opadł na moją kanapę, jego twarz była blada.

Mama siedziała obok niego, wciąż płacząc, ale teraz wyglądając na naprawdę zdezorientowaną.

Jennifer kontynuowała.

„To nie wszystko” – powiedziała. „Sandra Williams ze Space Forward? To moja mentorka. Skontaktowała się ze mną w sprawie stanowiska tam sześć miesięcy temu. Ale Tyler przekonał mnie, żebym odmówiła, bo sam chciał aplikować. Powiedział, że „dla naszej przyszłości będzie lepiej”, jeśli on zajmie to prestiżowe stanowisko, a ja będę w cieniu”.

Spojrzała na mnie.

„Lacy, Sandra opowiedziała mi o twojej dzisiejszej rozmowie kwalifikacyjnej. O tym, co zrobiła twoja rodzina. Wysłałem jej już wszystko o historii Tylera i kradzieży pracy kobiet. To nie tylko dowód na sukces programu Space Forward. To dowód na istnienie schematu, który mógłby zainteresować Komisję ds. Równych Szans Zatrudnienia”.

Tyler złapał Jennifer za ramię.

„Nie możesz tego zrobić. Bierzemy ślub. Powinieneś mnie wspierać”.

Jennifer odsunęła się.

„Nie bierzemy ślubu” – powiedziała. „Mam już dość udawania gorszej, żebyś czuł się lepiej. Mam dość patrzenia, jak przywłaszczasz sobie zasługi kobiet. I mam dość tej toksycznej rodziny, która myśli, że kobiety istnieją tylko po to, żeby wspierać przeciętnych mężczyzn”.

Wyciągnęła pierścionek z kieszeni i położyła go na moim stoliku kawowym. Był to ogromny diament, który, jak chwalił się Tyler, kosztował trzy miesięczne zarobki.

„A tak przy okazji” – powiedziała Jennifer – „sprawdziłam twoją zdolność kredytową po tym, jak się oświadczyłeś. Nie ty zapłaciłeś za ten pierścionek. Zapłacili twoi rodzice. Tak jak płacą za wszystko w twoim życiu”.

Mama w końcu przemówiła, jej głos był słaby.

„To nie może być prawda. Tyler jest genialny. Zawsze był genialny.”

„Nie, mamo” – powiedziałam łagodnie. „Tyler zawsze miał w sobie siłę. Ty i tata przekonaliście go, że jest genialny, nie wymagając od niego żadnych konkretnych osiągnięć. Oboje poświęciliście tyle energii, powstrzymując mnie, a jednocześnie popychając go do przodu, że nawet nie zauważyliście, że on się nie rusza”.

Głos zabrał Marcus, który wszystko filmował.

„Panie Peterson” – powiedział. „Dokumentowałem dyskryminację ze względu na płeć w branży technologicznej na potrzeby mojej pracy magisterskiej. To, czego byłem świadkiem i co dzisiaj nagrałem, w połączeniu z materiałami z ostatnich sześciu miesięcy podróży Lacy, pokazuje wyraźne wzorce dyskryminacji i potencjalnie przestępczych zachowań. To będzie częścią mojego dokumentu – choć ostateczną decyzję w sprawie tego, co zostanie w nim uwzględnione, pozostawię Lacy”.

Tata gwałtownie wstał.

„Nagrałeś to bez naszej zgody?” – zapytał.

„Jesteś w mieszkaniu Lacy, gdzie wszedłeś bez zaproszenia” – odpowiedział spokojnie Marcus. „Dała mi pozwolenie na filmowanie w jej domu. Poza tym Kolorado to stan, w którym nagrywanie wymaga zgody jednej strony”.

Tyler osunął się na krzesło, wyglądając na wyczerpanego.