W noc poprzedzającą moje urodziny mój zmarły ojciec nagle ukazał się we śnie i powiedział: „Nie zakładaj zielonej sukienki, którą dał ci mąż!”. Kiedy krawcowa przyniosła sukienkę, zamarłam, uświadamiając sobie, że sukienka była dokładnie taka zielona, ​​jak we śnie – a to był dopiero początek wszystkiego.

Liv odwróciła sukienkę, przyglądając się podszewce. Jedwab był gładki w dotyku. Przesunęła dłonią po wewnętrznej stronie i nagle odniosła wrażenie, że materiał w talii jest nieco grubszy niż w innych miejscach.

A może to była jej wyobraźnia?

Wstała, zapaliła lampkę na biurku i przysunęła sukienkę bliżej światła. Zmrużyła oczy.

Nie, nie wyobraziła sobie tego.

W podszewce, tuż przy bocznym szwie w pasie, znajdowała się niewielka nierówność, tak jakby coś zostało przyszyte do środka.

Jej serce zabiło mocniej.

Liv odłożyła sukienkę i chodziła po pokoju, zaciskając i rozluźniając pięści.

Jakie głupie myśli wkradają mi się do głowy? To pewnie tylko podwójny szew albo wzmocnienie, żeby materiał się nie rozciągał. Zwykłe krawiectwo.

Ale głos jej ojca nie przestawał dźwięczeć jej w uszach.

Nie zakładaj sukienki od męża.

Wróciła do łóżka, podniosła sukienkę i ponownie ostrożnie wymacała to miejsce. Zdecydowanie coś tam było – coś cienkiego, wszytego między warstwy materiału.

Jej ręce zaczęły drżeć.

Liv usiadła na brzegu łóżka, tuląc sukienkę do piersi.

Co powinna zrobić? Rozerwać szew?

Gdyby tam nic nie było, zrujnowałaby pracę krawcowej, a wtedy musiałaby wytłumaczyć Markowi, dlaczego pocięła jego drogi prezent.

A co jeśli coś takiego istnieje?

Zamknęła oczy, próbując się uspokoić. Pamiętała twarz ojca ze snu, jego poważne spojrzenie, głos, w którym nie było cienia wątpliwości. Nigdy nie odzywał się bez powodu. Nawet za życia, kiedy ją przed czymś ostrzegał, zawsze okazywał się mieć rację.

Decyzja była naturalna.

Wstała, podeszła do komody i z górnej szuflady wyjęła małe nożyczki do szycia. Potem wróciła do łóżka, zapaliła jasną lampę i rozłożyła sukienkę na lewą stronę.

Znalazła miejsce, w którym wyczuła nierówność — w bocznym szwie, bliżej talii, gdzie podczas normalnego noszenia nikt nie zwróciłby uwagi na lekkie zgrubienie.

Liv wzięła głęboki oddech, wzięła nożyczki i ostrożnie wyciągnęła pojedynczą nitkę ze szwu podszewki. Pociągnęła. Nić łatwo puściła, a w jedwabiu pojawiło się małe rozcięcie. Ostrożnie poszerzyła otwór, starając się nie uszkodzić głównego materiału sukienki.

Jej palce drżały tak bardzo, że musiała przerwać pracę i odłożyć nożyczki, żeby się uspokoić.

Po czym podjęła się tego zadania na nowo.

Szczelina stała się większa.

I nagle coś białego wylało się z niego.

Ciemną narzutę posypano drobnym proszkiem, np. mąką lub skrobią kukurydzianą.

Liv zamarła, nie wierząc własnym oczom. Proszek wysypywał się co chwila – odrobina, szczypta, może łyżeczka.

Biały. Drobnoziarnisty. Bezwonny.

Co to jest? Dlaczego?

Zerwała się z łóżka, upuszczając sukienkę. Jej oddech stał się płytki. W skroniach zaczęło pulsować.

To nie mógł być wypadek.

Ktoś celowo wszył to wewnątrz podszewki.

Ocena.

Mark to zrobił — albo raczej kazał to zrobić krawcowej.

Ale dlaczego?

Co to był za proszek?

Liv podeszła do szafki nocnej, drżącymi rękami wzięła telefon i wybrała numer przyjaciółki.

Iris była chemiczką pracującą w laboratorium szpitalnym. Jeśli ktokolwiek mógł jej pomóc to zrozumieć, to właśnie Iris.

„Iris… hej.” Jej własny głos brzmiał obco, przestraszony. „Możesz teraz rozmawiać?”

„Liv? Co się stało? Brzmisz dziwnie” – powiedziała Iris, natychmiast ożywiona.

„Ja… ja potrzebuję twojej pomocy natychmiast.”

„Coś się stało? Gdzie jesteś?”

„Do domu”. Liv przełknęła ślinę. „Iris, znalazłam w sukience trochę białego proszku. Był wszyty w podszewkę. Nie wiem, co to jest, ale strasznie się boję”.

Na linii zapadła cisza.

Wtedy Iris cicho zapytała: „Która sukienka?”

„Ten, który Mark zamówił mi na urodziny.”

Kolejna pauza, tym razem dłuższa.

„Liv, posłuchaj mnie uważnie” – powiedziała Iris. Jej głos stał się szorstki, profesjonalny. „Nie dotykaj więcej tego pudru. Nie dotykaj go wcale. Jeśli dotknęłaś go rękami, natychmiast idź i umyj je kilka razy mydłem. Włóż sukienkę do plastikowego worka i zamknij go. I zbierz niewielką ilość pudru do osobnego worka, ale zrób to w rękawiczkach. Zrozumiano? Masz rękawiczki w domu?”

„Tak. Gumowe rękawiczki do mycia naczyń.”

„To zadziała. Pobierz próbkę i przynieś ją do laboratorium. Jestem teraz w pracy. Przyjdź jak najszybciej.”

„Iris, przerażasz mnie.”

„Nie chcę cię straszyć, ale to może być cokolwiek – od nieszkodliwego talku po coś bardzo niebezpiecznego. Musimy to tylko sprawdzić. Ubieraj się szybko i chodź tu.”

Liv się rozłączyła. Jej ręce trzęsły się jeszcze bardziej.

Poszła do łazienki, namydliła ręce i zaczęła je szorować pod gorącą wodą. Namydlała się, spłukiwała i znowu namydlała. Jej skóra poczerwieniała, ale myła się dalej, jakby próbowała zmyć nie tylko proszek, ale i paniczny strach, który ją ogarnął.

Potem wróciła do sypialni, wyjęła z kuchni gumowe rękawiczki i plastikowe torby, założyła rękawiczki, wzięła małą, zamykaną torebkę i ostrożnie zebrała szczyptę białego proszku z narzuty. Zamknęła ją i włożyła do kieszeni kurtki.

Starannie złożyła sukienkę, starając się nie rozsypać resztek proszku, i spakowała ją do dużego worka na śmieci. Zawiązała go i schowała w szafie.

Następnie zdjęła rękawiczki, jeszcze raz umyła ręce, ubrała się i wybiegła z domu.

W drodze do laboratorium starała się nie myśleć o tym, co się dzieje. Włączyła radio, żeby zagłuszyć głosy w swojej głowie, ale muzyka ją drażniła i wkrótce je wyłączyła. W milczeniu obserwowała drogę, sygnalizację świetlną i pieszych.

Wszystko wydawało się nierealne, jakby oglądała film o czyimś życiu.

Iris spotkała ją przy wejściu do budynku laboratorium. Miała na sobie biały fartuch, włosy związane do tyłu i poważny wyraz twarzy.

“Give it here,” she said, taking the baggie with the powder. “Wait right here. I’ll do a quick preliminary analysis.”

Liv remained standing in the corridor, leaning against the cold wall. Time stretched out agonizingly slowly—ten minutes, twenty, then half an hour.

She was about to knock on the lab door when it opened and Iris stepped out.

Her face was pale.

“Let’s go talk in my office,” she said quietly.

They went into a small office at the end of the corridor. Iris closed the door, sat down at the table, and gestured for Liv to sit across from her.

“Liv, this isn’t talc or cornstarch,” she began. “This is a very dangerous substance.”

“What?” Liv whispered.

“I ran an express test, and it indicated the presence of toxic compounds. To determine exactly what it is, we need a full analysis. But I can tell you with certainty—it’s poison.”

The word hung in the air like a blow.

“A poison that is activated upon contact with moisture and heat,” Iris continued. “Meaning when a person sweats. If you had worn that dress and spent several hours in it, especially moving, dancing, getting excited—that is, during a party—your skin would have secreted sweat and the poison would have started to absorb.”

“What… what would have happened then?” Liv asked.

“First weakness, dizziness, then nausea, rapid heartbeat—and then, depending on the dose and exposure time, a cardiac arrest could have occurred,” Iris said. “It would have looked like a natural death from heart failure, especially in a fifty-year-old woman at a celebratory event where she’s excited, drinking wine, experiencing emotions.”

Liv covered her face with her hands.

This couldn’t be real. This had to be a nightmare. Another dream from which she would soon wake up.

“Liv, listen to me.” Iris moved closer, taking her hands. “I understand this is a shock, but we need to act. You have to go to the police immediately.”

“The police?” Liv raised her head, tears streaming down her cheeks. “Iris, that’s Mark. My husband. We’ve been together for twenty years. How could he—”

“I don’t know how or why,” Iris interrupted gently, “but the fact remains: someone wanted to kill you and make it look like an accident. He ordered the dress, right?”

“Yes… but maybe the seamstress,” Liv said desperately. “Maybe it was her.”

“Why would the seamstress kill you? Does she even know you?”

Liv fell silent. Of course she didn’t. Ms. Reed was just a seamstress recommended by Nikki. They had no reason for enmity.

“Liv, you have to go to the police,” Iris repeated firmly. “I’ll give you an official report on the composition of this substance. I have a detective friend—a good man. Call him, meet with him.”

Liv nodded, unable to speak.

Iris dialed a number, spoke to someone, then handed Liv a slip of paper with a phone number on it.

“His name is Detective Leonard Hayes. I explained everything to him. He’s waiting for your call.”

Liv took the paper with trembling fingers, stood up, and left the office.

In the corridor, she stopped, leaned against the wall, and tried to gather her thoughts.

Mark wanted to kill her.

Her husband, the father of her child, the man she had spent the better part of her life with.

How was this possible?

She dialed the detective’s number. After a few rings, a man’s voice answered.

“Leonard Hayes speaking.”

“Hello.” Her voice trembled. “My name is Olivia Sutton. Iris gave me your number.”

“Yes, I know, Mrs. Sutton,” he said. “I understand how difficult this is for you right now, but I need to meet with you as soon as possible. Where are you?”

“Near the medical lab on Maple Street.”

“All right, I’ll be there in about twenty minutes. Wait for me by the entrance, and don’t go anywhere.”

Liv went outside and sat on a bench by the entrance. Her legs wouldn’t hold her. Her head felt foggy. People walked by. Cars drove along the road. Everything seemed so distant, so alien.

Twenty minutes later, a dark, unmarked car pulled up. A man in his fifties got out wearing a dark jacket, with a tired but attentive face.

“Mrs. Sutton?” he asked, extending a hand. “Detective Leonard Hayes. Let’s go talk.”

They went into the building lobby and sat on a sofa in the corner. The detective took out a notebook and a pen.

“Tell me everything from the beginning,” he said. “Take your time, but try to remember all the details.”

Liv began to tell him about the dream, about her father, about the dress Mark had given her, about how she’d ripped open the lining and found the powder. Her voice broke, tears flowed, but she kept talking.

Detective Hayes listened silently, occasionally taking notes.

When she finished, he closed his notebook and nodded.

“Mrs. Sutton, I have something to tell you,” he said seriously. “Your husband, Mark Sutton, has been under surveillance for some time. We’ve been conducting an investigation into major financial fraud. He has serious debts to certain individuals. Very serious debts.”

Liv wiped her tears with the back of her hand.

“What debts? He works. We have a stable income.”

“He was involved in illegal real estate transactions, borrowed money from criminal organizations, and lost it,” Hayes said. “The amount is very large, and he’s been threatened with violence. But six months ago, he insured you for a large sum. We noted it as suspicious then, but we couldn’t prove anything.”

Insurance.

He had insured her and would receive the money after her death.

So he really wanted to kill her—for the money.

“It looks that way,” the detective continued gently. “And this dress was a way to make it all look like an accidental death. A heart attack at a party is common for women your age, especially with stress and alcohol.”

Liv stared at the floor, unable to lift her head.

Twenty years of marriage. Twenty years of love, care, shared hardships—and it had all been a lie, at least for the last few months.

“What should I do?” she asked quietly.

“Right now, we’ll take the dress as evidence,” Hayes said. “The powder sample too. Iris Reed has already agreed to provide an official report. The rest is police work, but we need your help. Your birthday is tomorrow, right?”

“Yes.”

“Here’s what I propose.” Detective Hayes leaned closer. “You go to your party—but not in that dress. Wear any other one, and we will be ready to intervene at any moment. Mark Sutton expects you to wear that dress and die. When he sees you in a different outfit and alive, he’ll likely get nervous, maybe give himself away, and we’ll take him into custody.”

“You want me to act as bait?” Liv looked up, horrified.

“Not exactly,” he said calmly. “We just want everything to proceed as usual, but under our control. You will be safe. I promise. My people will be close by.”

Liv was silent, considering the offer. A part of her wanted to run, hide, never see Mark again. But another, stronger part craved justice.

He had tried to kill her—the mother of his child. He had to answer for it.

“All right,” she said firmly. “I agree. We’ll do it.”

Detective Hayes nodded with respect.

“You’re a strong woman, Mrs. Sutton. Everything will be fine. I promise you.”

They discussed the details for a while longer. Then the detective left, taking the dress with him as evidence.

Liv remained standing outside the lab, staring at the empty road.

Evening was approaching. Soon Mark would return home, and she would have to look him in the eye, knowing he wanted her dead—talk to him, smile, pretend everything was normal.

She returned home, barely able to stand from exhaustion and shock. She walked into the house, undressed, and lay down on the sofa, covering herself with a throw blanket. Her eyes closed on их own, but sleep was impossible. Only endless thoughts swirled in her head, giving her no peace.

She remembered the last few months—how Mark had become more withdrawn, irritable; how often he left the room when his phone rang; how he had insisted on getting the life insurance.

“They say it’s necessary for family security,” he’d told her.

All those little things she hadn’t paid attention to now formed a terrifying picture.

He had planned this long and meticulously.

And she had almost become the victim of his plan.

But her father had saved her.

Even after death, he had protected his daughter.

“Thank you, Daddy,” Liv whispered into the emptiness. “Thank you for not leaving me.”

Tears flowed again, but this time they were not only tears of grief, but of gratitude and determination.

Tomorrow she would go to her party, and Mark would realize his plan had failed.

The front door slammed. Her husband was back.

Liv quickly wiped her tears and got up from the sofa, trying to look calm.

“Liv, I’m home,” Mark called from the entryway.

“I’m here,” she replied, stepping into the hall.

He looked at her closely.

“You look a little pale. Everything okay?”

“Yes, just tired.” She forced a smile. “I’ve been on my feet all day getting ready.”

“I see. Well, you’ll rest at the party tomorrow.” He walked into the kitchen. “What’s for dinner?”

Liv silently followed him.

For the first time in twenty years of marriage, she looked at her husband as if he were a stranger.

The night passed in a restless doze. Liv would sink into troubled sleep, then wake up again, listening to her husband’s breathing next to her. Every time she opened her eyes, her heart began to pound. Reality returned like a heavy burden.

Mark slept peacefully, snoring lightly. That tranquility seemed monstrous to her.