ZAPOMNIAŁAM PORTFELA W RESTAURACJI I NAGLE WRÓCIŁAM, A KIEROWNIK SZEPTAŁ DO…

Każdej nocy, gdy zasypiała, często słyszała ciche szepty wołające jej imię.

Dźwięki płaczącego dziecka.

Albo pomruki z niejasnego źródła.

Dźwięki te często wybudzały ją z zimna, zlaną potem i przestraszoną.

To sprawiło, że Alex i Catherine coraz częściej twierdzili, że jest ona bardzo zestresowana lub że niepokoją ją zjawiska nadprzyrodzone.

Dziś wieczorem Emily postanowiła znaleźć źródło tego dźwięku.

Włączyła latarkę w telefonie komórkowym i zaczęła sprawdzać każdy kąt pokoju.

Sprawdziła pod łóżkiem, w szafie, nawet pod kratkami wentylacyjnymi.

Nic.

Jej wzrok padł na duży, ozdobny obraz wiszący na ścianie naprzeciwko jej łóżka.

Obraz był prezentem od Catherine dwa miesiące temu.

Emily podeszła do obrazu.

Ostrożnie zdjęła ciężką ramę ze ściany.

Jej podejrzenia okazały się słuszne.

Za drewnianą ramą z tyłu ukryty był mały, kwadratowy, czarny obiekt z bardzo słabym, migającym, czerwonym światłem kontrolnym.

To był miniaturowy głośnik bezprzewodowy.

Przedmiot przymocowano mocnym klejem i ukryto w bardzo schludny sposób.

Emily poczuła, że ​​krew się w niej gotuje.

Okazało się, że dręczące ją duchy nie były wytworem jej chorego umysłu, lecz nagraniami głosowymi, które jej mąż okresowo odtwarzał za pomocą tego urządzenia.

Alex celowo włączył to urządzenie, gdy Emily spała, aby zakłócić jej rytm snu i stworzyć iluzję halucynacji słuchowych.

Emily zrobiła zdjęcie urządzenia jako dowód, a następnie odłożyła obraz na jego pierwotne miejsce, tak aby Alex niczego nie podejrzewał.

Ciekawość Emily nadal nie została zaspokojona.

Usłyszała słabe głosy dochodzące z dołu.

Emily wyszła z sypialni boso i na palcach.

Zeszła po schodach bardzo ostrożnie, omijając drewniane części, które miały tendencję do skrzypienia.

W domu było ciemno, ale z pokoju rodzinnego dochodziło słabe światło.

Rozmowa między Alexem i Jessicą stała się wyraźniejsza, gdy Emily podeszła bliżej.

Serce waliło jej jak młotem. Bała się, że zostanie wykryta.

Ale musiała wiedzieć, o czym mówią.

Emily schowała się za ścianką działową między korytarzem a głównym pomieszczeniem mieszkalnym.

Przez szczelinę w ozdobnej szafce mogła zobaczyć Alexa i Jessicę siedzących obok siebie na sofie.

Ich pozycja była bardzo zbliżona.

Znacznie bliżej, niż rozsądna granica między rodzeństwem adopcyjnym.

Głowa Jessiki spoczywała znajomo na ramieniu Alexa.

Dłoń Alexa pogłaskała kobietę po włosach.

Ta scena sprawiła, że ​​Emily chciało się wymiotować.

Zdrada ta okazała się o wiele głębsza i bardziej brudna, niż sobie wyobrażała.

Nie dość, że spiskowali, aby przejąć jej majątek, to jeszcze za plecami Emily mieli romans.

Słychać było jak Alex cicho się śmieje i mówi, że Emily już wzięła dzisiejszą dawkę.

Powiedział, że jutro, podczas spotkania firmowego, działanie leku osiągnie szczyt, jeśli Emily przyjmie poranną dawkę.

Alex z przekonaniem stwierdził, że Emily na pewno upokorzyłaby się przed akcjonariuszami.

To jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że należy umieścić ją w ośrodku zdrowia psychicznego.

Jessica wtrąciła się słodkim tonem, pytając, kiedy przestaną udawać adoptowane rodzeństwo.

Przyznała, że ​​miała już dość udawania uprzejmości przed Emily, którą uważała za głupią i naiwną.

Jessica powiedziała, że ​​nie może się doczekać, kiedy zostanie prawdziwą panią domu i wyśle ​​Emily do zakładu psychiatrycznego na obrzeżach miasta.

Zaplanowała już nawet wakacje w Europie, które miała spędzić w przyszłym miesiącu, korzystając z pieniędzy firmy Emily.

Gdy tylko Alex uzyskał kuratelę nad majątkiem Emily.

Alex uspokoił Jessicę, pocałował ją w czubek głowy i obiecał, że wszystko skończy się w mniej niż dwadzieścia cztery godziny.

Alex zapewnił Jessicę, że Emily nie ma nikogo oprócz nich, ponieważ jej rodzice nie żyją.

A Emily ufała im całkowicie.

Emily nagrała tę obrzydliwą rozmowę za pomocą funkcji dyktafonu w swoim telefonie komórkowym.

Jej ręce drżały, powstrzymując nadmiar gniewu.

Łzy spływały jej po policzkach.

Nie były to już łzy smutku.

To były łzy czystej nienawiści.

Teraz już wiedziała, że ​​ani jedna osoba w tym domu nie jest po jej stronie.

Była sama w jaskini złodziei.

Jednak ta wiedza dodała jej nowej siły.

Emily wyłączyła nagrywanie i powoli wróciła do swojego pokoju.

Położyła się do łóżka, podciągnęła koc i wpatrywała się w ciemny sufit.

Dziś nie zaśnie.

Opracowała plan kontrataku.

Jutro rano zacznie się prawdziwa wojna.

Poranne światło słoneczne przebijało się przez szczeliny w zasłonach sypialni, budząc Emily, która w zasadzie w ogóle nie spała.

Jej oczy były ciężkie, ale umysł ostry jak brzytwa.

Usłyszała głos Alexa dochodzący z łazienki.

Nadszedł czas, aby Emily rozpoczęła swój odwet.

Emily jęknęła cicho, trzymając się za głowę, udając, że właśnie obudziła się w stanie chaosu.

Usiadła na brzegu łóżka, celowo starając się zachować pewną stabilność ciała.

Na jej twarzy malowało się zdezorientowanie i pusty wzrok.

Alex, widząc, że Emily się budzi, natychmiast podszedł do niej z miną pełną pretensji.

Zapytał zaniepokojonym, ale sztucznym tonem o stan Emily.

Emily odpowiedziała ochrypłym głosem, skarżąc się, że ma ciężką głowę i że wciąż słyszy resztki szeptów z poprzedniej nocy.

Alex ukrył chytry uśmiech i skinął głową z troską.

Powiedział, że to prawdopodobnie dlatego, że Emily była zbyt zmęczona i zasugerował jej, żeby odpoczęła w domu do południa.

Alex przypomniał też Emily, żeby nie zapomniała wziąć porannego lekarstwa, które przygotował już na stoliku nocnym.

Emily posłusznie skinęła głową.

Po tym jak Alex upewnił się, że Emily wzięła lekarstwo (oczywiście, ukrywając je jeszcze raz pod językiem), Alex pożegnał się, żeby zabrać Catherine na targ, a potem załatwić kilka sprawunków.

Alex powiedział, że wróci przed lunchem, aby przygotować się do popołudniowego spotkania firmowego.

Emily poczuła ulgę, słysząc dźwięk samochodu Alexa opuszczającego teren domu.

Gdy tylko samochód zniknął jej z oczu, Emily natychmiast wyskoczyła z łóżka.

Udawane zawroty głowy zniknęły natychmiast.

Emily szybko chwyciła telefon komórkowy i skontaktowała się z Jamesem, młodym prawnikiem, któremu ufał jej zmarły ojciec i który pomagał jej zarządzać sprawami prawnymi firmy.

Emily przemówiła szybko i stanowczo, prosząc Jamesa, aby natychmiast przyszedł do jej domu tylnymi drzwiami, tak aby nie widzieli go sąsiedzi ani Jessica, która mogła jeszcze być w swoim pokoju.

Na szczęście okazało się, że Jessica wyjechała z Alexem i Catherine.

Być może chcieli jak najszybciej uczcić swoje zwycięstwo.

Dom był pusty, co dało Emily doskonałą okazję.

Nie minęła nawet pół godziny, gdy przybył James z zaniepokojoną miną.

Emily natychmiast zabrała Jamesa do prywatnego biura Alexa, które zawsze było zamknięte na klucz.

Emily wiedziała, gdzie Alex ukrył zapasowy klucz do tego pokoju.

W doniczce w rogu korytarza.

Udało im się wejść do środka.

W pokoju panował bałagan, pełno było dokumentów służbowych.

Emily poszła prosto do małego sejfu stojącego w kącie pokoju.

Pamiętała, jak Alex wcisnął kombinację cyfr odpowiadającą dacie urodzenia Catherine.

Emily spróbowała.

Usłyszano kliknięcie.