ZAPOMNIAŁAM PORTFELA W RESTAURACJI I NAGLE WRÓCIŁAM, A KIEROWNIK SZEPTAŁ DO…

Drzwi sejfu otworzyły się.

Zawartość sejfu zaparła Jamesowi dech w piersiach.

Przechowywano tam stosy dokumentów, które były niezbitym dowodem przestępstw Alexa.

James znalazł projekt wniosku o ustanowienie kurateli, który przygotował Alex.

W dokumencie stwierdzono, że Emily cierpi na poważne zaburzenie psychiczne i nie spełnia wymogów prawnych.

W związku z tym cały majątek ruchomy i nieruchomy, łącznie z prawami głosu w spółce, miał zostać przekazany Alexowi jako jej mężowi.

Psychiatra również wydał fałszywe oświadczenie, w którym twierdził, że Emily cierpi na schizofrenię paranoidalną.

Oprócz dokumentów prawnych Emily znalazła wyciągi bankowe z podejrzanych transakcji bankowych.

James dokładnie obejrzał dokumenty.

Znalazł dowody przelewów pieniędzy na niewiarygodnie duże kwoty z konta firmowego na konta osobiste prowadzone na nazwiska Catherine i Jessiki.

Opisy przelewów zostały sfałszowane i przedstawiały płatności na rzecz dostawców lub fikcyjne koszty operacyjne.

Okazało się, że przez cały ten czas Alex powoli uszczuplał finanse firmy, aby zapewnić środki na luksusowy styl życia swojej matce i kochankowi.

Kupili biżuterię, designerskie torby, a nawet zapłacili zaliczkę za luksusowy apartament z pieniędzy należących do Emily.

Najbardziej szokujące odkrycie znaleziono jednak na dnie stosu papierów.

Emily znalazła paszport na nazwisko Jessiki.

Kiedy Emily otworzyła kopertę, ze zdumieniem stwierdziła, że ​​nazwisko Jessiki nie jest takie samo jak nazwisko Alexa, lecz inne.

Na starym zdjęciu ukrytym w paszporcie znajdowało się zdjęcie ze ślubu cywilnego Alexa i Jessiki, datowane na pięć lat temu.

Na długo przed ślubem Alexa z Emily.

Ten fakt bardzo ją dotknął.

Jessica nie była adoptowaną siostrą.

Nie daleki kuzyn.

Nie tylko nowy kochanek.

Jessica była żoną Alexa — lub byłą żoną — z przeszłości, którą sprowadzili do swojego domu pod pretekstem bycia członkiem rodziny.

Alex poślubił Emily wyłącznie po to, by ukraść jej majątek, podczas gdy jego prawdziwą miłością była wciąż Jessica.

Emily poczuła mdłości, gdy uświadomiła sobie, jak głupia była przez trzy lata.

Pozwalając tej kobiecie mieszkać w jej domu i służyć jej jak własnej siostrze.

James natychmiast zrobił zdjęcia wszystkich dokumentów jako dowód i umieścił kilka kluczowych dokumentów w swojej teczce.

Nagle usłyszeliśmy dźwięk silnika samochodu wjeżdżającego na podwórze.

Emily i James byli zaskoczeni.

Alex wrócił znacznie wcześniej niż się spodziewano.

Usłyszałem, jak otwierają się drzwi wejściowe, a potem ciężkie kroki Alexa wchodzącego po schodach.

Twarz Jamesa zbladła.

Nie mógł wyjść przez drzwi wejściowe, nie wpadając na Alexa.

Emily szybko dała Jamesowi znak, żeby schował się w dużej szafie stojącej w kącie biura, w której zazwyczaj przechowywano stare kurtki Alexa.

James wślizgnął się do szafy na kilka sekund przed obróceniem klamki drzwi biura.

Emily stała sztywno na środku pokoju, próbując zachować neutralny wyraz twarzy.

Drzwi się otworzyły.

Alex stanął w drzwiach i podejrzliwie spojrzał na Emily.

Zapytał ostrym tonem, dlaczego Emily jest w jego biurze i jak udało jej się wejść do środka, skoro drzwi były zamknięte.

Serce Emily waliło tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi.

Zimny ​​pot zaczął oblewać jej plecy.

Emily wymusiła uśmiech.

Jej uśmiech wydawał się pusty i zdezorientowany.

Odpowiedziała słabym głosem, że słyszała szepczące głosy, które kazały jej przyjść tutaj i poszukać Alexa.

Powiedziała, że ​​czuła się bardzo samotna i bała się zostać sama w pokoju.

Emily wcieliła się w rolę żony, która zaczyna tracić rozum.

Bardzo przekonująco.

Podeszła do Alexa i objęła męża za ramię, skomląc jak małe dziecko i prosząc o ochronę przed złymi głosami w jej głowie.

Podejrzliwość w oczach Alexa powoli zniknęła, zastąpiona przez odrażającą satysfakcję.

Widział Emily — która wyglądała na roztrzęsioną i była od niego zależna — jako znak, że lek działa bardzo skutecznie.

Alex uśmiechnął się, pogłaskał Emily po włosach i powiedział, że nikogo tu nie ma.

Następnie wyprowadził Emily z biura, nieświadomy, że w szafie za nim znajduje się prawnik trzymający dowody jego zniszczenia.

Alex powiedział delikatnie, że Emily powinna się przygotować.

W południe Catherine przynosiła specjalny posiłek, aby dodać Emily sił na popołudniowe spotkanie.

Emily tylko skinęła głową, jednocześnie przygotowując się w duchu do kolejnego aktu gry.

Słońce było już wysoko, bijąc na zewnątrz intensywnym ciepłem.

Jednak atmosfera w domu Emily wydawała się zimna i przerażająca, jakby w salonie szalała niewidzialna burza.

Po wyjściu Jamesa — udało mu się wymknąć tylnymi drzwiami z teczką pełną dowodów — Emily usiadła z powrotem na sofie w salonie.

Uspokoiła oddech, próbując uspokoić burzę w piersi, która wciąż nie ucichła.

Wiedziała, że ​​kolejny akt tej farsy rozpocznie się wkrótce.

I nie mogła popełnić najmniejszego błędu.

Zdała sobie teraz sprawę, że jej wrogowie — ludzie najbliżsi jej — posiadali niezwykłe umiejętności aktorskie.

Więc Emily musiała być o wiele lepszą aktorką od nich, żeby wygrać tę bitwę.

Dokładnie o dwunastej w południe usłyszeliśmy otwieranie bramy wejściowej.

Taksówka zatrzymała się przed domem.

Wyszła Catherine.

Kobieta wysiadła, niosąc w prawej ręce pojemniki z lunchem, a w lewej dużą torebkę.

Na jej twarzy malował się szeroki uśmiech, który wydawał się bardzo szczery dla każdego, kto nie wiedział, jak bardzo zgniła była jej dusza.

Emily zimnym wzrokiem obserwowała przybycie teściowej zza zasłony okna.

Zobaczyła, że ​​Catherine na chwilę zatrzymała się na ganku, żeby przywitać się z bezdomnym kotem kaliko, którego Emily często karmiła.

Kot miauczał czule i ocierał się o nogi Catherine.

Ale Catherine po prostu odgoniła kota lekkim kopniakiem, by pozbyć się go z drogi.

Wyraz obrzydzenia przemknął jej przez twarz, po czym znów przybrała słodki wyraz twarzy i chwyciła za klamkę.

Emily natychmiast wróciła na swoją pozycję na sofie, mocno tuląc poduszkę i przybierając apatyczny wyraz twarzy z lekko zagubionym wyrazem twarzy.

Drzwi się otworzyły.

Piskliwy głos Catherine natychmiast wypełnił pomieszczenie.

Przywitała Emily słowami pełnymi czułości, które sprawiły, że Emily zrobiło się niedobrze.

Catherine podeszła, położyła swoje rzeczy na stole i usiadła tuż obok Emily.

Pogłaskała policzek Emily dłońmi, które były szorstkie, ale ciepłe, i zapytała, jak się dzisiaj czuje jej ulubiona synowa.

Emily odpowiedziała słabym głosem, mówiąc, że głowa nadal jest jej ciężka, a świat zdaje się wirować.

Dokładnie tak, jak życzyła sobie tego rodzina jej męża.

Catherine skinęła głową z troską, mówiąc, że to normalne, że Emily tak się czuje, ponieważ jest chora.

Następnie otworzyła pojemniki z lunchem.

Aromat bogatego i pikantnego gulaszu wołowego natychmiast wypełnił pomieszczenie.

To było danie, które Emily uwielbiała.

Wcześniej Emily byłaby zachwycona, gdyby Catherine przyniosła jej tę potrawę, myśląc, że to wyraz uczuć teściowej.

Ale dziś ten aromat pachniał śmiercią.

Emily doskonale wiedziała, że ​​ten lunch był bardzo ważną częścią planu Alexa i jego rodziny.

Walne zgromadzenie akcjonariuszy miało się odbyć tego popołudnia.

Potrzebowali Emily w stanie chaosu, halucynacji lub co najmniej nieprzytomności, aby Alex mógł przejąć kontrolę nad spotkaniem, tłumacząc się problemami psychicznymi żony.

Catherine zręcznie wzięła talerz z kuchni i nałożyła na niego ryż i jeszcze ciepły gulasz.

Sos był gęsty.

Mięso wyglądało na delikatne.

Emily była jednak pewna, że ​​w tym pysznym sosie kryje się dawka zakazanego narkotyku, znacznie większa od tej zawartej we wczorajszej tabletce.

Catherine podała talerz Emily, zachęcając ją, by zjadła i nabrała energii.

Powiedziała, że ​​gotowała to specjalnie od rana tylko dla Emily, aby mogła być spokojniejsza i aby nie słyszała już obcych głosów.

Te słodkie słowa brzmiały jak jad śmiertelnego węża.

Emily spojrzała na talerz z powątpiewaniem.

Musiała znaleźć sposób, żeby pozbyć się jedzenia tak, by nikt jej nie zauważył.

Nie mogła odmówić wprost, bo Catherine z pewnością by ją zmusiła.

Może nawet karmić ją siłą, pod pretekstem troski o nią.

Emily pomyślała szybko.

Potem złapała się za brzuch i skrzywiła się z bólu.

Powiedziała Catherine, że zrobi jej się niedobrze, jeśli będzie musiała jeść w tym dusznym salonie.

Poprosiła o pozwolenie na zjedzenie posiłku na tylnym patio, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza i nie zwymiotować.

Catherine przez chwilę się zastanawiała, patrząc na Emily pytającym wzrokiem.

W końcu skinęła głową.

Catherine nawet zaproponowała, że ​​przyniesie zimną wodę z kuchni.

Emily nie zmarnowała tej złotej okazji.

Gdy tylko plecy Catherine zniknęły za ścianą kuchni, Emily pobiegła do szklanych drzwi łączących salon z tylnym patio.

Tam siedział kaliko kot, którego Catherine wcześniej kopnęła, czekając na ochłapy.

Drżącymi rękami, ale szybkimi ruchami, Emily wysypała całą zawartość talerza z gulaszem do miski kota, stojącej w kącie tarasu.

Głodny kot łapczywie pożarł gulasz.

Emily wyczyściła talerz, pozostawiając jedynie niewielką plamę sosu na brzegach, co sprawiało wrażenie, że zjadła go ze smakiem.