ZAPOMNIAŁAM PORTFELA W RESTAURACJI I NAGLE WRÓCIŁAM, A KIEROWNIK SZEPTAŁ DO…

Następnie Emily usiadła na wiklinowym fotelu na tarasie, uregulowała oddech i przybrała poważny wyraz twarzy.

Chwilę później przyszła Catherine ze szklanką zimnej wody.

Szeroko się uśmiechnęła, widząc pusty talerz Emily.

Twarz starszej kobiety wyrażała satysfakcję, której nie potrafiła ukryć.

Pochwaliła Emily za to, że zjadła wszystko, co chciała, i powiedziała, że ​​lekarstwo zawarte w gulaszu na pewno wkrótce zadziała i wyleczy Emily.

Emily tylko lekko się uśmiechnęła.

W duchu potwierdziła słowa teściowej.

Lekarstwo zadziała.

Tak.

Ale nie na niej.

Minęło piętnaście minut.

Emily i Catherine nadal siedziały i rozmawiały na tarasie.

Catherine zaczęła wypytywać o sejf w biurze Alexa, próbując wyciągnąć od Emily jakieś informacje.

Czy Emily znała tę kombinację?

Emily udawała, że ​​jest zapominalska i oszołomiona.

Nagle ich rozmowę przerwał przerażający hałas.

Kot kaliko, który zjadł gulasz, nagle wyskoczył wysoko w powietrze, jakby coś go użądliło.

Kot wylądował niefortunnie, po czym zaczął biec bez celu, z impetem uderzając w ścianę, doniczki z kwiatami i nogi krzeseł.

Miauczenie kota przerodziło się w długi, rozdzierający serce krzyk.

Brzmiało to tak, jakby odczuwało ogromny ból.

Albo strach.

Oczy kota były szeroko otwarte i dzikie.

Jego źrenice rozszerzyły się tak bardzo, że niemal zakryły całą gałkę oczną.

Biedne zwierzę kręciło się w kółko, goniąc własny ogon z dużą prędkością.

Następnie upadł, tocząc się i trzęsąc po podłodze tarasu.

Z jego pyska wydobywała się biała piana.

Scena była przerażająca.

Tak szokujące.

Catherine krzyknęła ze strachu i wskoczyła na krzesło.

Jej twarz była poszarzała.

Jej oczy wpatrywały się w umierającego kota.

Ciało Katarzyny zaczęło gwałtownie drżeć.

Nie tylko z szoku.

Ale dlatego, że dokładnie znała przyczynę.

Wiedziała, że ​​straszna reakcja, której doświadczył kot, powinna przytrafić się Emily.

Dawka, którą dodała do gulaszu okazała się zbyt silna nawet dla człowieka.

A co dopiero małe zwierzę.

Strach zaczął wkradać się do serca Catherine.

A co, jeśli Emily zjadłaby to i umarłaby na miejscu?

Ich plan ległby w gruzach.

Mogą zostać oskarżeni o morderstwo.

Emily, która wciąż siedziała spokojnie na krześle, spojrzała na Catherine z udawaną niewinnością na twarzy.

Zapytała zdezorientowanym tonem, dlaczego kot zachowuje się dziwnie, jakby był opętany.

Emily podeszła do kota, który zaczynał słabnąć i tylko lekko drgał, i powiedziała, że ​​być może kot zjadł coś trującego na zewnątrz.

Słowa Emily poruszyły serce Catherine.

Starsza kobieta szybko zeszła z krzesła i odsunęła rękę Emily.

Powiedziała, że ​​kot prawdopodobnie ma wściekliznę i że powinni natychmiast wejść do środka.

W domu Katarzyna zdawała się być niespokojna.

Ciągle spoglądała na zegar ścienny i od czasu do czasu podejrzliwie zerkała na Emily, czekając na reakcję leku, który, jak sądziła, już wniknął do organizmu Emily.

Jednak Emily nadal wydawała się normalna.

Po prostu udaję, że jestem śpiący i słaby.

Nie ma drgawek.

Nie szalej jak kot.

To zdezorientowało Catherine.

Ale nie odważyła się zapytać.

Być może u ludzi ten efekt jest inny — pomyślała, żeby się uspokoić.

Niedługo potem Alex wrócił do domu z Jessicą.

Alex wszedł pewnym krokiem i z wyrazem twarzy, ubrany w drogi garnitur, który kupił za kartę kredytową Emily.

Zapytał matkę wprost wzrokiem.

Catherine skinęła lekko głową, dając znać, że misja związana z lunchem została wykonana.

Alex uśmiechnął się z zadowoleniem, podszedł do Emily, pogłaskał ją po głowie i powiedział, że czas szykować się do pójścia do biura.

Alex powiedział, że Emily musi wziąć udział w tym ważnym spotkaniu jako formalność i że Emily nie powinna się martwić, bo on zajmie się wszystkim, jeśli Emily nie będzie miała ochoty mówić.

Emily posłuchała, nie mówiąc wiele.

Pozwoliła Jessice pomóc jej wybrać ubrania.

Jessica wybrała ubrania w nieco stonowanych kolorach i celowo uczesała włosy w nieładzie, aby Emily wyglądała na jeszcze bardziej zaniedbaną w oczach inwestorów.

Emily spojrzała na swoje odbicie w lustrze, a Jessica obrzuciła ją drwiącym uśmiechem.

W lustrze Emily zobaczyła wzrok wojowniczki gotowej do dobycia miecza.

Pozwoliła, by ubrali ją jak zepsutą lalkę, bo im bardziej zepsuta się wydawała teraz, tym bardziej dramatyczne będzie jej późniejsze odrodzenie.

Kiedy Alex wziął ją za ramię i poszedł do samochodu, Emily zerknęła w stronę tylnego patio.

Biedny kot już się nie ruszał.

Stając się niewinną ofiarą okrucieństwa rodziny swojego męża.

Emily obiecała w głębi serca, że ​​cierpienie kota zostanie dziś w pełni zapłacone.

Podróż do wieżowca biurowego należącego do rodziny Emily wydawała się bardzo długa i pełna napięcia.

W luksusowym samochodzie prowadzonym przez prywatnego szofera panowała ciężka cisza.

Alex usiadł obok Emily, mocno trzymając żonę za rękę, jakby był najbardziej opiekuńczym mężem na świecie.

Jednak Emily czuła chłód dłoni Alexa.

I delikatny pot, który zwilżał rękę mężczyzny.

Alex był zdenerwowany.

Ale też bardzo podekscytowany.

Na przednim siedzeniu siedziała Jessica, która od czasu do czasu zerkała w środkowe lusterko wsteczne, wymieniając znaczące spojrzenia z Alexem.

Katarzyna nie poszła.

Nadal była w szoku po incydencie z kotem i wolała poczekać w domu na wieści o zwycięstwie.

Samochód zatrzymał się przed głównym holu wieżowca w dzielnicy finansowej miasta.

Emily wysiadła z samochodu, celowo powłócząc nogami i opierając się całkowicie na ramieniu Alexa.

Pracownicy i personel ochrony, którzy ich powitali, patrzyli na Emily z mieszanymi uczuciami.

Było współczucie.

A także dyskomfort.

Plotki o stanie zdrowia psychicznego Emily były najwyraźniej dyskretnie rozpowszechniane przez Alexa i jego wspólników na przestrzeni ostatnich kilku tygodni.

Zobaczyli swojego szefa, który kiedyś był elegancki i stanowczy, teraz wyglądającego jak zagubiona osoba z pustym spojrzeniem i lekko potarganym ubraniem.

To jeszcze bardziej utwierdziło wszystkich w przekonaniu, że Emily nie jest już w stanie zarządzać firmą.

Alex zaprowadził Emily do ekskluzywnej windy dla kadry kierowniczej.

W środku wznoszącego się metalowego pudełka Alex szepnął Emily do ucha.

Powiedział jej, żeby zachowała spokój i że nie musi nic mówić na spotkaniu.

Alex poinstruował Emily, żeby po prostu siedziała i kiwała głową, gdy zostanie o to poproszona.

Alex poinformował ją również, że w sali konferencyjnej czeka prywatny lekarz, który może podać jej dodatkowe witaminy w formie zastrzyku, gdyby Emily nagle poczuła zawroty głowy.

Emily doskonale wiedziała, co oznaczają dodatkowe witaminy.

Duża dawka środka uspokajającego, która spowoduje u niej natychmiastową omdlenie, jeśli zacznie zachowywać się niezgodnie ze scenariuszem Alexa.

Drzwi windy otworzyły się na najwyższym piętrze.

Szli wzdłuż grubego, wykładanego dywanem korytarza w kierunku głównej sali konferencyjnej.

Przed podwójnymi, solidnymi, drewnianymi drzwiami stał mężczyzna w białym fartuchu, przedstawiony przez Alexa jako dr Miller.

Mężczyzna niósł torbę z lekami i patrzył na Emily taksującym wzrokiem, niczym rzeźnik oceniający bydło.

Doktor Miller skinął głową w stronę Alexa, dając mu do zrozumienia, że ​​jest już gotowy ze swoim sprzętem.

Emily po prostu spuściła głowę, ukrywając błysk gniewu w oczach.

Drzwi sali konferencyjnej się otworzyły.

Natychmiast powitało ich zimne powietrze z klimatyzacji i aromat drogiej kawy.

Wokół ogromnego owalnego stołu siedziało kilkanaście ważnych osobistości.

Akcjonariusze.

Rada dyrektorów.

Szefowie dywizji.

Ich twarze wyglądały poważnie i napięto.

Gdy weszli Emily i Alex, zapadła cisza.

Wszystkie oczy zwrócone były na Emily.

Widoczne były zaniepokojone spojrzenia.