ZAPOMNIAŁAM PORTFELA W RESTAURACJI I NAGLE WRÓCIŁAM, A KIEROWNIK SZEPTAŁ DO…

I inne wyrażające pogardę.

Alex, z pełnym przekonaniem, poprowadził Emily na fotel prezesa u szczytu stołu.

Następnie on sam usiadł na krześle po jej prawej stronie, na miejscu, które zazwyczaj zajmuje wiceprezydent.

Doktor Miller siedział na dodatkowym krześle w kącie pokoju, w stanie gotowości.

Alex otworzył spotkanie swoim barytonem, który brzmiał autorytatywnie i pełen empatii.

Na początku podziękował akcjonariuszom za obecność.

Następnie, z lekko smutną miną, zaczął opowiadać o stanie zdrowia Emily.

Alex powiedział, że z ciężkim sercem musi poinformować, że jego żona, pani Emily, w ostatnim czasie cierpi na poważne zaburzenia psychiczne.

Używał skomplikowanych terminów medycznych, snując opowieści o halucynacjach, paranoi i niestabilności emocjonalnej, które mogłyby zagrozić firmie, gdyby kierownictwo pozostało w rękach Emily.

Uczestnicy spotkania zaczęli szeptać.

Niektórzy kiwali głowami, jakby potwierdzając zasłyszane plotki.

Alex kontynuował przemówienie, mówiąc, że aby uchronić firmę przed zniszczeniem spowodowanym nieracjonalnymi decyzjami, on — jako prawny mąż i najbliższy opiekun — zaproponował tymczasowe przejęcie wszystkich uprawnień i praw głosu Emily na mocy prawnego mechanizmu kurateli.

Jessica, która siedziała w rzędzie sekretarki, szybko rozdała kopie fałszywych dokumentów medycznych i projekt pełnomocnictwa, które miało zostać podpisane przez zarząd jako forma zatwierdzenia.

Następnie Alex zwrócił się w stronę Emily, patrząc na nią groźnym wzrokiem, ukrytym pod delikatnym uśmiechem.

Zapytał zebranych, czy ktoś ma coś przeciwko, albo czy chcieliby usłyszeć kilka słów od Emily, choć Alex wątpił, czy ona potrafi mówić składnie.

Jeden ze starszych członków zarządu, lojalny wobec ojca Emily, podniósł rękę.

Poprosił, żeby Emily przemówiła.

Alex wyglądał na nieco napiętego.

Dał znak doktorowi Millerowi stojącemu w kącie, żeby się przygotował.

Alex przyłożył mikrofon do ust Emily i cicho wyszeptał:

„Powiedz, że się zgadzasz, kochanie, albo lekarz natychmiast przepisze ci zastrzyk”.

Wtedy Emily podniosła twarz.

Jej wzrok, który wcześniej był pusty, nagle stał się ostry.

Jasne.

Pełen autorytetu.

Wyprostowała plecy, które cały czas trzymała zgarbione, zrzucając z siebie chorą osobowość, którą odgrywała.

Odepchnęła rękę Alexa trzymającą mikrofon i stanowczo przejęła nad nim kontrolę.

Ta drastyczna zmiana zaskoczyła Alexa i aż podskoczył.

Doktor Miller, który miał właśnie wstać, zamarł pod wpływem przenikliwego spojrzenia Emily.

Emily otworzyła usta.

Jej głos brzmiał mocno.

Solidny.

Bardzo rozsądne.

Nie było w ogóle śladu strachu ani dezorientacji.

Przywitała wszystkich obecnych uprzejmym, ale pełnym godności pozdrowieniem.

Dzień dobry, panie i panowie. Dziękuję za troskę o moje zdrowie. Chciałabym jednak sprostować fatalny błąd, o którym właśnie poinformował mnie mój mąż.

Emily na chwilę zamilkła, pozwalając, by napięcie wypełniło cały pokój.

Alex zaczął się pocić.

Jego twarz zbladła.

Próbował przerwać Emily, mówiąc, że ma urojenia.

Ale Emily podniosła rękę.

Gest rozkazu był tak silny, że Alex zamilkł.

„Nie jestem szalona” – kontynuowała Emily, a jej głos rozbrzmiewał w całym pomieszczeniu. „Nie jestem chora. Nie mam halucynacji i jestem w pełni świadoma tego, co dzieje się w tym pokoju. To, co przez cały ten czas postrzegałeś jako objawy choroby psychicznej, jest w rzeczywistości wynikiem systematycznej próby otrucia mnie nielegalnymi środkami psychotropowymi”.

W sali konferencyjnej wybuchło zamieszanie.

Akcjonariusze spojrzeli na siebie zszokowani.

Alex wpadł w panikę, wstał i krzyknął, że Emily ma atak i majaczy.

Rozkazał doktorowi Millerowi natychmiastowe podjęcie działań w celu zabezpieczenia pacjenta.

Doktor Miller zbliżył się do niego ze strzykawką.

Jednak zanim igła mogła dotknąć skóry Emily, drzwi sali konferencyjnej otworzyły się gwałtownie.

James wszedł w towarzystwie dwóch umundurowanych funkcjonariuszy nowojorskiej policji i pana Robertsa, kierownika restauracji.

Emily wstała z krzesła i spojrzała na Alexa, który teraz drżał ze strachu.

„To nie ja potrzebuję lekarza, Alex” – powiedziała Emily, wskazując na twarz męża. „To ty potrzebujesz prawnika”.

„A wy” – Emily wskazała na akcjonariuszy. „Wszyscy musicie zobaczyć, kto jest prawdziwym pasożytem żerującym na tej firmie”.

„James, włącz proszę projektor.”

Duży biały ekran za Emily powoli opadł.

Alex próbował pobiec w kierunku laptopa podłączonego do projektora, aby odłączyć kabel, ale drogę zagrodziła mu policja.

Został przyparty do muru.

Uwięziony w sieci, którą sam utkał.

Emily uśmiechnęła się lekko.

Zimny ​​uśmiech zwycięstwa.

To decydujące spotkanie definitywnie oznaczało koniec.

Nie do upadku Emily.

Ale do końca tej zgniłej szarady jej męża.

Ekran projektora rozświetlił się jasnym światłem, gotowy pokazać prawdę, która miała zniszczyć życie Alexa na zawsze.

Szum nowo włączonego projektora był bardzo głośny.

W grobowej ciszy pokoju jasne, białe światło padło na szeroki ekran, rozciągając się za Emily i tworząc sylwetkę kobiety, która wydawała się stać prosto i nieruchomo.

Alex, którego pozycję blokowali dwaj policjanci, mógł tylko stać sparaliżowany z bladą twarzą.

Chciał krzyczeć, żeby to wszystko powstrzymać, ale język miał zdrętwiały, jakby wielki kamień blokował mu gardło.

Zimny ​​pot wielkości ziaren kukurydzy zaczął występować mu na czole i przesiąkać kołnierzyk jego drogiej koszuli.

Wiedział doskonale, co pojawi się na ekranie.

Nagranie z przeszłości, które jego zdaniem zostało bezpiecznie pochowane wraz z utraconą pamięcią Emily.

Emily dała znak Jamesowi, który stał blisko laptopa.

James skinął głową i nacisnął przycisk odtwarzania.

Pierwszym nagraniem, jakie się pojawiło, było nagranie z kamery bezpieczeństwa w restauracji, w której jedli.

Dzięki doskonałej jakości obrazu wszystkie osoby w pomieszczeniu mogły wyraźnie widzieć twarze osób obecnych.

Akcjonariusze, którzy wcześniej byli pełni wątpliwości i zdezorientowani, pochylili się teraz do przodu, mrużąc oczy, aby zobaczyć szczegóły zdarzenia.

Na ekranie można było zobaczyć, jak harmonijnie zasiada rodzina przy stole.

Widziano, jak Emily wstaje z krzesła i idzie w kierunku toalety.

Ten moment był początkiem całej zbrodni.

Ruchy Alexa w tym nagraniu były tak wyraźne i niepodważalne.

Rozejrzał się na lewo i prawo jak złodziej-amator, po czym szybko złapał torebkę żony.

Uczestnicy spotkania odetchnęli z ulgą, gdy zobaczyli, jak Alex wysypuje zawartość butelki witamin Emily i zastępuje ją dziwnymi tabletkami, które wyjął z kieszeni spodni.

Ta akcja była tak zaplanowana.

Tak zimno.

Dokonał tego mężczyzna, który przed chwilą pochwalił swoją żonę na tym forum, nazywając ją najbardziej troskliwym mężem.

Obraz kochającego męża, który Alex budował przez cały ten czas, zniknął.

To, co było na ekranie, to po prostu przebiegły oszust trujący własnego partnera.

Na nagraniu nadal pokazywano bolesne sceny.

Twarz Catherine pojawiła się w zbliżeniu na ekranie, gdy kamera wykonała cyfrowe zbliżenie dzięki zespołowi techników kryminalistycznych zatrudnionym przez Jamesa.

Starsza kobieta, znana ze swojej pobożności, śmiała się serdecznie, naśladując ruchy szalonej kobiety i naśmiewając się z nieobecnej synowej.

Jessica wyraźnie też okazała wsparcie, z dumą poklepując Alexa po ramieniu.

Nagranie było nieme, bez dźwięku, ale mowa ciała bohaterów głośno krzyczała o nikczemnym spisku, który prowadzili.

W sali konferencyjnej zapanował zgiełk.

Zaczęły być słyszalne pomruki gniewu i niedowierzania.

Niektórzy członkowie zarządu kręcili głowami z obrzydzeniem, patrząc na Alexa, jakby był brudem przyklejonym do ich butów.

Alex próbował bronić się pośród chaosu.

Krzyczał chrapliwym, drżącym głosem, próbując przekonać ludzi, że nagranie wideo jest wynikiem manipulacji komputerowej.

Oskarżył Emily o płacenie ekspertom technicznym za zniesławienie go.

Twierdził, że to było fałszywe nagranie.

Film stworzony przy pomocy sztucznej inteligencji, mający na celu podważenie jego wiarygodności jako lidera firmy.

Jednak Emily nie dała mu szansy na złapanie oddechu.

Natychmiast kazała Jamesowi odtworzyć drugi plik.

Tym razem to nie był film.

To było nagranie audio.

Słychać było krótki dźwięk trzasków.

Wtedy pojawił się głos Alexa.

Bardzo charakterystyczne.