„Zawarłam pakt z moim przyjacielem z dzieciństwa: jeśli nie wyjdę za mąż przed czterdziestką, to go poślubię. Minęły lata i w moje czterdzieste urodziny, gdy jadłam samotnie kolację, ktoś delikatnie dotknął mojego ramienia i powiedział…”

„Przepraszam” – powiedział głos – „ale musiałem się upewnić, że to naprawdę ty”.

Spojrzała w górę, zdezorientowana, i rozpoznała tego samego mężczyznę, co w księgarni.

„Jestem Benjamin, Ben, ze szkoły Maple.”

Zamrugała kilka razy, próbując powiązać ten obraz ze wspomnieniami ze szkoły.

„Ten bardzo mały” – dodał.

Roześmiał się, a odgłos tego śmiechu uruchomił całą galerię wspomnień.

„Zgadza się” – szepnęła Olivia. „Tylko że teraz jestem wyższa”.

Olivia ze zdziwieniem podniosła dłoń do ust i również się roześmiała — szczerze.

„Boże! Nie mogę w to uwierzyć. Jak długo to trwa?”

„Mniej więcej dwadzieścia pięć lat” – szybko obliczył.

„Bardzo się zmieniłeś”, zauważyła Olivia, wspominając pulchnego chłopca, który dźwigał stosy książek i siadał sam podczas przerw.

„Takie jest życie”. Skinął głową w stronę pustego krzesła. „Mogę?”

Olivia skinęła głową i Ben usiadł.

Wróciłem dwa miesiące temu. Moja mama potrzebuje opieki; ma wczesne stadium choroby Alzheimera.

“Przepraszam.”

“Takie jest życie.”

Obserwował ją. „A ty? Co tu robisz po tylu latach?”

Olivia zawahała się. Pełna wersja byłaby zbyt obszerna na nieformalne spotkanie, więc wybrała wersję skróconą.

„Rozwód. Utrata pracy. Konieczność zaczynania wszystkiego od nowa. Kompletny pakiet porażki w wieku czterdziestu lat”.

Próbowała zażartować, ale przy ostatnim słowie jej głos się załamał.

„Dzisiaj?” zapytał, zauważając świeczkę na deserze.

Skinęła głową. „Kończę 40 lat”.

Oczy Bena rozszerzyły się, wybuchnął niedowierzającym śmiechem i przesunął dłonią po twarzy, jakby właśnie uświadomił sobie coś niewiarygodnego.

„O nie! To niemożliwe! Nie uwierzysz!”

“Co?”

Wziął głęboki oddech, jakby chciał się upewnić, że nie oszalał.

„Pamiętasz, co mi mówiłeś, kiedy mieliśmy… ile lat? Osiem lat?”

„Dziewięć” – poprawiła automatycznie, po czym zmarszczyła brwi. „Cóż, ledwo pamiętam siebie z ósmego roku życia”.

Uśmiechnął się. „Powiedziałeś, że jeśli dożyjesz czterdziestki i nadal będziesz singlem, wyjdziesz za mnie, bo byłem jedynym chłopakiem, który umiał wybierać dobre książki”.

Olivia zakryła twarz dłońmi, była zawstydzona.

“Czy ja to powiedziałem?”

„Tak, pamiętałaś. Pamiętam to, bo przez tydzień wierzyłam, że wyjdę za mąż”.

Zaśmiała się razem z nim. Nie kokieteryjnym śmiechem, ale szczerym i radosnym śmiechem, takim, jaki przychodzi, gdy życie rzuca ci kłody pod nogi, które wydają się niemal komiczne.

„Boże, byłam pretensjonalnym dzieckiem. Chyba przeczytałam za dużo powieści jak na swój wiek”.

„Byłeś jedynym, który ze mną rozmawiał w bibliotece” – powiedział. „Podczas gdy inni grali w piłkę, pokazałeś mi swoje ulubione książki”.

„Teraz sobie przypominam… miałeś kolekcję zakładek, prawda?”

„Tak, nawet dzisiaj” – powiedział Ben z nostalgicznym błyskiem w oczach. „To gdzieś się zachowało”.

Rozmowa płynęła gładko i naturalnie. Rozmawiali o swoich karierach i przypadkowych spotkaniach. Oboje mieszkali przez lata w tym samym dużym mieście, nigdy się nie spotykając. Rozmawiali też o tym, jak bardzo dorosłe życie różni się od tego, które wyobrażali sobie jako dzieci.